Unknown

ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ

ଭାଗବତର ଦଶମ ସ୍କନ୍ଧ

ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାୟ

(ଗୋପଲୀଳା)

ନାରାୟଣଂ ନମସ୍କୃତ୍ୟ ନରଂ ଚୈବ ନରୋତ୍ତମମ୍ ।

ଦେବୀଂ ସରସ୍ୱତୀଂ ବ୍ୟାସଂ ତତୋ ଜୟମୁଦୀରୟେତ୍ ।

ମୂକଂ କରୋତି ବାଚାଳଂ ପଙ୍ଗୁଂ ଲଘଂୟତେ ଗିରିମ୍ ।

ଯତ୍କୃପା ତମହଂ ବନ୍ଦେ ପରମାନନ୍ଦମାଧବମ୍ ।।

ନିଗମ କଳ୍ପତରୋର୍ଗଳିତଂ ଫଳଂ ଶୁକମୁଖାଦମୃତଦ୍ରବସଂଯୁତମ୍ ।

ପିବତ ଭାଗବତଂ ରସମାଳୟଂ ମୁହୁରହୋ ରସିକାଭୁବିଭାବୁକାଃ ।

ବନ୍ଦଇ ଦେବ ଲମ୍ବୋଦର	।
ପାଶ ଅଙ୍କୁଶ ବେନିକର	॥୧

ପୃଥୁଳ ଜଠର ସୁନ୍ଦର	।
ଗଜବଦନ ଗଣେଶ୍ୱର	॥୨

ଅନାଦି ନାଥର ନନ୍ଦନ	।
ଅମୃତପାନେ ତୋଷମନ	॥୩

ଯଜ୍ଞ ଆରମ୍ଭେ ତୋର ପୂଜା	।
ଉତ୍ତରୀ କଣ୍ଠେ ନାଗରାଜ	॥୪

ଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର ତନୁବର୍ଣ୍ଣ	।
ଅଶେଷ ବିଘ୍ନ-ବିନାଶନ	॥୫

ତୁମ୍ଭର ଜନକ ଜନନୀ	।
ଜଗତ ଜନକ ଜନନୀ	॥୬

ତୋର ମହିମା ମୁଖେକହି	।
କେ ପାରେ ନରଦେହ ବହି	॥୭

ହୁଅ ସଦୟ ଗଣନାଥ	।
କହିବି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରିତ	॥୮

ନମଇଁ ପ୍ରଭୁ ନରହରି	।
ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ବିଦାରି	॥୯

ଉଦିତ ରବି ଜିଣି ତେଜ	।
ସୁନ୍ଦର ଶୋହେ ଚତୁର୍ଭୁଜ	॥୧୦

କୁଣ୍ଡଳ ଶଶୀ ଦିନକର	।
ନକ୍ଷତ୍ର ମାଳା ହୃଦେହାର	॥୧୧

ବ୍ରାହ୍ମଣ୍ଡ ମାଳମାଳ ହୋଇ	।
ତୋ ଲୋମକୂପେ ଛନ୍ତି ରହି	॥୧୨

ଧର୍ମପାଳକ ତୁ ଜଗତେ	।
ଶରୀର ବହୁ ପ୍ରାଣୀ ହିତେ	॥୧୩

ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳୁ	।
ତୁ ନାଥ ପରମ ଦୟାଳୁ	॥୧୪

କର ସୁଦୟା ନରହରି	।
ତୋ ଲୀଳା କହିବି ବିସ୍ତାରି	॥୧୫

ପରମ ମଙ୍ଗଳ ତୋ’ନାମ	।
ଖଣ୍ଡେ ସକଳ ବିଘ୍ନମାନ	॥୧୬

ଏଣୁ ମୋହର ନାହିଁ ଭୟେ	।
ଯାହାର ନାମ ଯମଜୟେ	॥୧୭

ବ୍ୟାସକୁମର ପାଦ ଧରି	।
ବୋଲେ ପରୀକ୍ଷ - ଦଣ୍ଡଧାରୀ	॥୧୮

ପରୀକ୍ଷିତ ଉବାଚ

ଭୋମୁନି ହୋଇବା ସଦୟେ
ମୋ ଚିତ୍ତ ରହୁ କୃଷ୍ଣପାୟେ	॥୧୯

ପାଣ୍ଡବ କୁଳେ ମୋର ଜନ୍ମ	।
ମୋହାର ବନ୍ଧୁ ଜନାର୍ଦ୍ଧନ	॥୨୦

ଦ୍ରୋଣା କୁମର ବାଣ-ତ୍ରାସେ	।
ମରିବି କହିଗଲେ ବ୍ୟାସେ	॥୨୧

ତା’ ଶୁଣି ଜନନୀ ମୋହର	।
ଶରଣ ଗଲା ଚକ୍ରଧର	॥୨୨

ଗର୍ଭେ ପଡନ୍ତେ ଆସି ବାଣ	।
ମୋତେ ରଖିଲେ ନାରାୟଣ	॥୨୩


ତେଣୁ କୃଷ୍ଣ ଏ ଶରୀରର	।
କିଣିଲା ସେବକ ମୁଁ ତା’ର	॥୨୪

ତା’ର ଚରିତ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି	।
ତରିବି ଭବ-ତରଙ୍ଗିଣୀ	॥୨୫

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଲୀଳାର ଚରିତ	।
ମୁଖ-ପଙ୍କଜୁଁ ତୋ’ ର ଜାତ	॥୨୬

ଶ୍ରୁତି ଯୁଗଳେ ପାନ କରି	।
ହେଳେ ତରିବି ଭବ-ବାରି	॥୨୭

ପାଣ୍ଡବେ ଯାହାର ବିଶ୍ୱାସୁ	।
ତରିଲେ କୁରୁବଳ – ତ୍ରାସୁ	॥୨୮

ବତ୍ସାଚରଣ –ଜଳ ତୁଲ୍ୟେ	।
ହେଳେ ତରିଲେ କୁରୁବଳେ	॥୨୯

ସେ ହରିଚରିତ ଗହନ	।
ଧ୍ୟାନେ ଭାବନ୍ତି ମୁନିଜନ	॥୩୦

ଭବସାଗର ପରମାଦ	।
ବିଷୟା ବିଷକୁ ଏ ଗଦ	॥୩୧

ଚଣ୍ଡାଳୁ ବ୍ରହ୍ମଯାଏ ଲୋକ	।
କେ ଶୁଣି ହୋଇବ ବିମୁଖ	॥୩୨

ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁ ଦେହ ବହି	।
ଯେ କାଳରୂପେ ଅଛି ରହି	॥୩୩

ମାୟା ମନୁଷ୍ୟ ରୂପେ ଜାତ	।
ସଂହାରି ପାଳଇ ଜଗତ	॥୩୪

ମୃତ୍ୟୁ ଅମୃତ୍ୟୁ ବେନି ଦେଇ	।
ନିତ୍ୟେ ନିର୍ମଳ ଯା’ର ଦେହୀ	॥୩୫

ନବମସ୍କନ୍ଧେ ମୁହଁ ଶୁଣି	।
ସେ କଥା ମନେ ମନେ ଗୁଣି	॥୩୬

ବିଚାର କଲି ଭ୍ରମଚିତ୍ତ	।
ଭୋ ମୁନି କହିବା ତଦନ୍ତ	॥୩୭

ଶ୍ରୀଭାଗବତର ସିଦ୍ଧାନ୍ତ	।
ଅମୃତ ରସମୟ ଗୀତ	॥୩୮

ଧାର୍ମିକ କୁଳେ ଯଦୁବଂଶେ	।
ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ନିଜ ଅଂଶେ	॥୩୯

ନୀଳ ଧବଳ ରୂପ ଦୁଇ	।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭେ ଜାତ ହୋଇ	॥୪୦

କେମନ୍ତେ ରୋହିଣୀର ସୁତ	।
ରାମକୁ ବୋଲନ୍ତି ଜଗତ	॥୪୧

ବେନି ଉଦରୁ ଏକ ଦେହ	।
ଭୋ ମୁନି ଫେଡିବା ସନ୍ଦେହ	॥୪୨

କେବଣ ହେତୁ ଭଗବାନ	।
ଗୁପତେ ଗଲେ ବୃନ୍ଦାବନ	॥୪୩

ଭକତ ତାରିବାର ଆଶେ	।
ରମିଲେ ବାଳକ ବିଶ୍ୱାସେ	॥୪୪

ପୁଣି କେତେହେଁ ଦିନେ ହରି	।
ମିଳିଲେ ମଥୁରା ନଗରୀ	॥୪୫

ଜଗତଜନଙ୍କର ଗୁରୁ	।
ଯା’ର ମହିମା ମହାମେରୁ	॥୪୬

କିମ୍ପା ଅନୀତି ଆଚରିଲେ	।
ସୋଦର ମଉଳା ମାଇଲେ	॥୪୭

ଏ କି ତାହାଙ୍କ ପରମାଣ	।
ଯାହାଙ୍କ ନାମ ନାରାୟଣ	॥୪୮

ମନୁଷ୍ୟ ରୂପେ ହୋଇ ଜନ୍ମ	।
କେତେ ବରଷ ଭୋଗକର୍ମ	॥୪୯

ଯାଦବ ସଙ୍ଗତେ ବିହରି	।
କେତେ କଳତ୍ର ଭୋଗକରି	॥୫୦

ଏ ଆଦି ଯେତେକ ଚରିତ	।
ଭୋ ମୁନି କହି ତୋଷ ଚିତ୍ତ	॥୫୧

ଦେଖ ମରଣକାଳ ମୋର	।
ଭୋ ମୁନି ତେଜିଲି ଆହାର	॥୫୨

ହରିଚରିତ ସୁଧା-ବାରି	।
ତୋର ବଦନୁଁ ପାନ କରି	॥୫୩

ଜଗତ ସଂହାରିଣୀ କ୍ଷୁଧା	।
ସେ ମୋତେ ନ କରଇ ବାଧା	॥୫୪

ସୂତ ଉବାଚ

ଶୁଣି ରାଜାର ସାଧୁ କଥା	।
ମୁନି - ପଣ୍ଡିତ ଶୁଦ୍ଧଚେତା	॥୫୫

କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ	।
ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଭାଗବତ	॥୫୬

ଶୁକ ଉବାଚ

ସାଧୁ ଚରିତ ତୋ’ର ବୁଦ୍ଧି	।
କୃଷ୍ଣଚରଣେ ଚିତ୍ତ ଖେଦ	॥୫୭

ଗୋବିନ୍ଦେ ତୋ’ର ମନ ଯେତେ	।
ମୁଁ କହି ପାରିବିକି ତୋତେ	॥୫୮

ଗୋବିନ୍ଦ କଥା ପରଶନ	।
ହେଳେ ତାରଇ ତିନିଜଣ	॥୫୯

ଶ୍ରୋତା ବକତା ଯେ ପଚାରି	।
ଏ ତିନିଜଣେ ଯା’ନ୍ତି ତରି	॥୬୦

ତା’ପାଦ ଗଙ୍ଗାଜଳ ଯେହ୍ନେ	।
ତାରଇ ସ୍ନାନ-ପିଣ୍ଡଦାନେ	॥୬୧

ନାମ ମାତ୍ରକେ ପାପ ନାଶେ	।
ତାରଇ ସେ ତିନି ପୁରୁଷେ	॥୬୨

କହିବି କୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ମାନ	।
ରାଜନ ହୁଅ ସାବଧାନ	॥୬୩

ଅସୁର ବଳ ପାଦଭରେ	।
ଭୂମି କମ୍ପିଲା ଥରହରେ	॥୬୪

ଭାରାରେ ଚଳି ନ ପାରଇ	।
ଅଧରୁ ରୁଧିର ଗଳଇ	॥୬୫

ଦିନକେ ବିଚାରଇ ବସି	।
କେ ମୋର ଶରୀର ଆଶ୍ୱାସି	॥୬୬

ଛାଡିବି ସଂସାର ଧାରଣ	।
ପଶିବି ବ୍ରହ୍ମାରେ ଶରଣ	॥୬୭

ମାୟା ସୁରଭି ରୂପ ହୋଇ	।
କାନ୍ଦଇ ଚଉଦିଗ ଚାହିଁ	॥୬୮

ବିଧାତା ନିକଟେ ମିଳିଲା	।
ନିଜ ବେଦନା ଜଣାଇଲା	॥୬୯

ବିଧାତା ଶୁଣି ତା’ବିକଳ	।
ସଙ୍ଗେ ଘେନିଲେ ଦେବଦଳ	॥୭୦

ଶଙ୍କର ଘେନି ସର୍ବେ ବେଗେ	।
ମିଳିଲେ କ୍ଷୀରସିନ୍ଧୁ ଲାଗେ	॥୭୧

ଜଳଧି କୂଳେ ଦେବଗଣ	।
ଡାକନ୍ତି ରଖ ନାରାୟଣ	॥୭୨

ଅନେକ ଧ୍ୟାନ ସ୍ତୁତି କଲେ	।
ହରି ସନ୍ଦେଶ ନ ପାଇଲେ	॥୭୩

ଅନେକ ମତେ କରି ଧ୍ୟାନ	।
ବ୍ରହ୍ମା ପାଇଲେ ମନେ ଛନ୍ନ	॥୭୪।।

ଅନନ୍ତ ନ ଦେଖି ବିଧାତା	।
ମନେ ପାଇଲେ ଗୁରୁ ଚିନ୍ତା	॥୭୫

ସମାଧି ବସିଲେ ତକ୍ଷଣ	।
ଚିନ୍ତି ଅନାଦି-ନାରାୟଣ	॥୭୬

ବ୍ରହ୍ମାର ଦେଖିଣ ବିକଳ	।
କରୁଣା କଲେ ଆଦିମୂଳ	॥୭୭

ନିଦ୍ରାର ବଳେ ମନେ ହରି	।
ସ୍ୱପନେ କହିଲେ ମୁରାରି	॥୭୮

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦିଶିଲା ସ୍ୱପନ	।
କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ	॥୭୯

ଶୁଣ ବଚନ ମୋର ଧାତା	।
ମୁଁ ଯେ ଜଗତ ପିତାମାତା	॥୮୦

ସକଳ ମୋହର ଭିଆଣ	।
କେବଳ ଦେଲି ପରମାଣ	॥୮୧

ମୋର ବଚନ ଶିରେ ଧରି	।
ତୁ ଅଛୁ ଜଗତ ଆବୋରି	॥୮୨

ବେଦ ବିଚାର ସୃଷ୍ଟି ପାଳୁ	।
ଅବନୀ ଭାରେ କିମ୍ବା ଭାଳୁ	॥୮୩

ମୁଁ ତାହା ଜାଣଇଟି ସର୍ବ	।
ନାଶିବି ଅସୁରଙ୍କ ଗର୍ବ	॥୮୪

ଏବେ ସକଳ ଦେବେ ଯାଅ	।
ମର୍ତ୍ତ୍ୟମଣ୍ଡଳେ ଜାତ ହୁଅ	॥୮୫

ଯାଦବ ଆଦି ସାତବଂଶ	।
କଂସକୁ ହୋଇବ ବିଶ୍ୱାସ	॥୮୬

ଗୋପୀ ଗୋପାଳ ରୂପ ହୋଇ	।
ଗୋପେ ଜନ୍ମିବ ଦେହ ବହି	॥୮୭

ମୁଁ ଜାତ ବାସୁଦେବ ଘରେ	।
ବଢ଼ିବି ଯାଇ ଗୋପପୁରେ	॥୮୮

ଷୋଳ ସହସ୍ର ଗୋପନାରୀ	।
ରମିବି ବୃନ୍ଦାବନେ ହେରି	॥୮୯

ଅନେକ ନାଶିବି ଅସୁର	।
ଖଣ୍ଡିବି ଅବନୀର ଭାର	॥୯୦

ଭକତ ଜନଙ୍କୁ ତାରିବି	।
ପୁଣି ସ୍ୱଧାମେ ବାହୁଡିବି	॥୯୧

ଏବେ ହେ ଯାଅ ତୁ ସତ୍ୱର	।
କହିବୁ ଦେବଙ୍କ ଆଗର	॥୯୨

ବେଗେ ହୁଅନ୍ତୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମ	।
କହି ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ	॥୯୩

ସ୍ୱପନ ଚେତି ବେଦବର	।
କହିଲେ ଦେବଙ୍କ ଆଗର	॥୯୪

ଶୁଣି ସାନନ୍ଦ ଦେବଗଣେ	।
ନମିଲେ ଧାତାର ଚରଣେ	॥୯୫

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ବେଦବର	।
ଯାହା କହିଲେ ଚକ୍ରଧର	॥୯୬

ଅବନୀ ମଧ୍ୟେ ଦେହ ଧରି	।
ଗୋପେ ଯାଦବେ ଅବତରି	॥୯୭

ହୋଇବୁଁ ଏ ଆମ୍ଭର ସତ୍ୟ	।
କି କି କହିଲେ ଜଗନ୍ନାଥ	॥୯୮

ସେ କଥା କହ ପ୍ରଜାପତି	।
ଶୁଣି ନିର୍ମଳ ହେଉ ମତି	॥୯୯

ବ୍ରହ୍ମାଉବାଚ

ବହ୍ମା ବୋଇଲେ ଦେବେ ଶୁଣ	।
ଯାହା କହିଲେ ନାରାୟଣ	॥୧୦୦

ଯାଦାବ ବସୁଦେବ ଘରେ	।
ଜନ୍ମିବେ ଦେବକୀ ଉଦରେ	॥୧୦୧

ହରିର କଳାରେ ଅନନ୍ତ	।
ଆଗେ ହୋଇବେ ଗର୍ଭଗତ	॥୧୦୨

ମାୟାର ଯୋଗ ବଳେ କରି	।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭୁ ତାହା ହରି	॥୧୦୩

ରୋହିଣୀ ଗର୍ଭେ ତାହା ଥୋଇ	।
ଦାସ ବତ୍ସଳ ଭାବଗ୍ରାହୀ	॥୧୦୪

ଆପଣେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ	।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭେ ହେବେ ଜାତ	॥୧୦୫


ଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ଯଶୋଦାର କୋଳେ	।
ଜାତ କରିବେ ଯୋଗ ବଳେ	॥୧୦୬

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବସୁଦେବ ନେଇ	।
ଆସିବ ନନ୍ଦ ଘରେ ଥୋଇ	॥୧୦୭

ଏମନ୍ତେ ତାରିବେ ସଂସାର	।
ଦାସ ବତ୍ସଳ ଦାମୋଦର	॥୧୦୮

ଶୁଣିଣ ବିଧାତା ବଚନ	।
ଦେବେ ଆନନ୍ଦ କଲେ ମନ	॥୧୦୯

ଚାହିଁଣ ଧରଣୀ ବଦନ	।
ବୋଇଲେ ଧନ୍ୟ ତୋ’ଜୀବନ	॥୧୧୦

ତୋ’ର ଉପରେ ଚକ୍ରଧାରୀ	।
ମନୁଷ୍ୟ ଦେହେ ଅବତରି	॥୧୧୧

ନାଶିବେ ତୋ’ର ଦୁଃଖରାଶି	।
ଆମ୍ଭେ ଦେଖିବୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି	॥୧୧୨

ଭୂମି ଆଶ୍ୱାସୀ ଦେବଗଣ	।
ଗଲେ ସେ ଯେ ଯାହା ଭୁବନ	॥୧୧୩

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ମହୀପତି	।
ଯେମନ୍ତ କଲେ ଶିରୀପତି	॥୧୧୪

ହରିଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ	।
କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ	॥୧୧୫

ଇତି ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବତେ ମହାପୁରାଣେ ପାରମହଂସ୍ୟାଂ ସଂହିତାୟାଂ

ଦଶମସ୍ମନ୍ଦେ ପୂର୍ବାର୍ଦ୍ଧେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅବତାର ଉପକ୍ରମେ ପ୍ରଥମୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।।

***

ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ

ଶୁକ ଉବାଚ

ବନ୍ଦଇ ନୃସିଂହ ଚରଣ	।
କହିବି ବିଷ୍ଣୁର ପୁରାଣ	॥୧

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ରାୟେ	।
ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମିଲେ ଦେବତାୟେ	॥୨

ଭୋଜବଂଶରେ ଉତ୍‌ପନ୍ନ	।
ପ୍ରତାପୀ ରାଜା ଶୁରସେନ	॥୩

ପୂର୍ବେ ମଥୁରା ପୁରେ ଥିଲା	।
ଅନେକ ନୃପତି ଜିଣିଲା	॥୪

ତେଣୁ କଟକ ମଧୁପୁରୀ	।
ଯହିଁ ବିଜୟ ନରହରି	॥୫


ସେ ରାଜା ଗୋବିନ୍ଦ ଭକତ	।
ତାହାର ଉଗ୍ରସେନ୍ ସୁତ	॥୬

ଦେବକ ନାମେ ତା’ର ଭ୍ରାତ	।
ଦେବକୀ ତାହାର ଦୁହିତ	॥୭

ରୂପେ କମଳା ନୋହେ ସରି	।
ସେ କନ୍ୟା ବସୁଦେବ ବରି	॥୮

ମାୟା ଭିଆଣ ପଦ୍ମନାଭ	।
କରନ୍ତି ବିବାହ ଉତ୍ସବ	॥୯

ବିଭା କରାଇ କନ୍ୟାବର	।
ଯାବତ ମଙ୍ଗଳ ବେଭାର	॥୧୦

ଜନବେଭାରେ ସେ ଦେବକ	।
ଅନେକ ଦେଲା ଯଉତୁକ	॥୧୧

ଚତୁରଶତ ହସ୍ତୀ ଦେଲା	।
କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବାଇ ରତ୍ନମାଳା	॥୧୨

ଅଠରଶତ ରଥ ଯୁତେ	।
ଅଶ୍ୱ ସେ ଦେଲା ସେହି ମତେ	॥୧୩

ବେନି ଶତକେ ପରିବାରୀ	।
ଦେଲା ସେ ଅଳଙ୍କାର ଭରି	॥୧୪

ବାଜଇ ଭେରୀ ତୁରୀ ବାଦ୍ୟ	।
କେ କହୁ ବିଭାର ଆନନ୍ଦ	॥୧୫

ରଥେ ବସାଇ କନ୍ୟାବର	।
ନବରୁ ହୋଇଲେ ବାହାର	॥୧୬

କୁସୁମ ବଷରନ୍ତି ଘେନି	।
ମଙ୍ଗଳ କଲେ ଦେବ ଧ୍ୱନୀ	॥୧୭

ଉଗ୍ରସେନର କଂସ ସୂତ	।
ଦେଖିଣ ହୋଇଲା ଉଷତ	॥୧୮

ଯାହାର ନାମେ ଦେବେ ଡ଼ରି	।
ଚାଲନ୍ତି କମ୍ପେ ବସୁନ୍ଧରୀ	॥୧୯

ଶୁଦ୍ଧସୁବର୍ଣ୍ଣ ରଥେ ବସି	।
ରାଜାଏ କଂସକୁ ପ୍ରଶଂସି	॥୨୦

ଭଗିନୀ ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁପଣେ	।
ରଥରେ ବସିଲା ଆପଣେ	॥୨୧

ଅଶ୍ୱ ଦଉଡ଼ି ଧରିକରେ	।
ରଥ ବାହିଲା ଧୀରେ ଧୀରେ	॥୨୨

ଥୋକାଏ ଦୂର ରଥଗଲା	।
ଆକାଶୁ ଶବଦ ଶୁଭିଲା	॥୨୩

ତା’ ଶୁଣି ଚାହିଁଲା ଗଗନେ	।
ଶବଦ ଶୁଭୁଅଛି ଶୂନ୍ୟେ	॥୨୪

ରେ ରେ ଅସୁର କଂସ ଶୁଣ	।
ନଜାଣୁ ଆପଣା ମରଣ	॥୨୫

ଯାହାର ବାହୁ ଅଛୁ ରଥ	।
ତୋତେ ମାରିବେ ତା’ର ସୁତ	॥୨୬

ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭେ ଅବତରି	।
ମହୀ ରଖିବେ ତୋତେ ମାରି	॥୨୭

ଶୁଣି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ବଚନ	।
ରଥରୁ ଓହ୍ଲାଇ ବହନ	॥୨୮

କରେ ଉଞ୍ଚାଇ କରବାଳ	।
ଧଇଲା ଦେବକୀର ଚୂଳ	॥୨୯

ବୋଲଇ ଭଲ ଏ ବିଚାର	।
କୁମାରୀ କାଳୁ ୟକୁ ମାର	॥୩୦

ମୂଳୁଁ ମାରିଲେ ଯିବ ସରି	।
ଦେବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କିମ୍ପା କଳି	॥୩୧

ଅଧର ଚାପି ରୋଷେ ଚାହେଁ	।
କମ୍ପଇ ଦେବକୀର କାୟେ	॥୩୨

କଂସକୁ ବସୁଦେବ ଚାହିଁ	।
ଭୟେ ଚିନ୍ତଇ ଭାବଗ୍ରାହୀ	॥୩୩

କଂସର ଭୁଜ କରେ ଧରି	।
ବୋଲଇ ଶୁଣ ଦଣ୍ଡଧାରୀ	॥୩୪

ତୁ ଅଟୁ ମହତ ପୁରୁଷ	।
ସଂସାରେ ଅଛି ତୋ'ର ଯଶ	॥୩୫

ଧାର୍ମିକ ବୋଲନ୍ତି ସକଳେ	।
ଦେବକୀ ମାରୁ କିମ୍ପା ବଳେ	॥୩୬

ବିଭାର କାଳେ ଏଡ଼େ କର୍ମ	।
କେମନ୍ତେ ସହିବଟି ଧର୍ମ	॥୩୭

ଦେହର ସଙ୍ଗେ ମୃତ୍ୟୁ ଜାତ	।
ନାହିଁ ଏହାର ଆଦିଅନ୍ତ	॥୩୮

ବାଳକ ସ୍ଥବିର ତରୁଣ	।
ଅବଶ୍ୟ ଲଭିବେ ମରଣ	॥୩୯

ଦେହ ବହିଲେ ନିଶ୍ଚେ ମରି	।
ମରଣ ଛାରେ କିମ୍ପା ଡରି	॥୪୦

ଏ ଜୀବ ମରଣ ନିକଟେ	।
ବେଗେ ଚିନ୍ତଇ ଅନ୍ୟଘଟେ	॥୪୧

ଏହାର କଲା କର୍ମମାନ	।
ତେଣୁ ହୁଅନ୍ତି ସାବଧାନ	॥୪୨

କର୍ମର ବଶ ହୋଏ ଜନ୍ତୁ	।
ଜନ୍ମ ମରଣ କର୍ମ ହେତୁ	॥୪୩

ଜୋକ ଯେ ଏକଇ ଚରଣେ	।
ଯେସନେ ସକ୍ତରଇ ତୃଣେ	॥୪୪

ଜୀବ ଯେ କର୍ମେ ସଞ୍ଚରଇ	।
ଜନ୍ମ ମରଣ ନାମ ବହି	॥୪୫

ନିଦ୍ରାରେ ଯେସନେ ସ୍ୱ ନ	।
ଦେଖିଣ ପାସୋରଇ ମନ	॥୪୬

ଦେହରେ ଥାଇ ଯେତେ କରି	।
ଜୀବ ଛାଡ଼ିଲେ ତା' ପାଶୋରି	॥୪୭

କରଇ ପରଲୋକ ଭୋଗ	।
ପୁଣ ହିଁ ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଯୋଗ	॥୪୮

ଜନ୍ମିଣ ପାଶୋରଇ ତାହା	।
ଏମନ୍ତ ଅନାଦିର ମାୟା	॥୪୯

ଏକଇ ପୁରୁଷ ମୁରାରି	।
ସକଳଘଟେ ଛନ୍ତି ପୂରି	॥୫୦

ଶତେକ ଜଳଘଟ ଥୋଇ	।
ଚାହିଁଲେ ଆକାଶ ଦିଶଇ	॥୫୧

ପୁଣି ହିଁ କଲେ ଏକଗୋଟି	।
ତହିଁ ଆକାଶ ଥାଏ ଘୋଟି	॥୫୨

ଆକାଶ ନୁହଁଇଟି ଭିନ୍ନ	।
ନାଶ ହୁଅନ୍ତି ଘଟମାନ	॥୫୩

ଏମନ୍ତ ଆତ୍ମାର ବିବେକ	।
ଏହା ଜାଣନ୍ତି ଜ୍ଞାନୀ ଲୋକ	॥୫୪

ତୁ ଅଟୁ ମହତ ପୁରୁଷ	।
କିମ୍ପା ବହେଣୀ କରୁ ନାଶ	॥୫୫

ଜୀବ ମାରନ୍ତି ଆତ୍ମା ସୁଖେ	।
ଅନ୍ତେ ହେଁ ପଡ଼ନ୍ତି ନରକେ	॥୫୬

ଏ ସାନ ବହେଣୀ ତୋହର	।
ଏହାକୁ ରକ୍ଷାକର ବୀର	॥୫୭

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ରାୟେ	।
ଅସୁର ସ୍ୱଭାବେ ନିର୍ଣ୍ଣୟେ	॥୫୮

ଧର୍ମବଚନ ନ ଶୁଣଇ	।
ବିଶେଷେ ତା'ର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ	॥୫୯

ଭିଣୋଇ ବୋଲ ନ ଶୁଣିଲା	।
ପୁଣି ହିଁ ହାଣିବି ବୋଇଲା	॥୬୦

ଦେଖି ବସୁଦେବ ବିଚାରି	।
କାନ୍ଦିଣ ସୁମରେ ମୁରାରି	॥୬୧

ପୁଣି ବିଚାରୁଅଛି ମନେ	।
ଦେବକୀ ରଖିବି କେସନେ	॥୬୨

କେ ସହୁ ଏହାର ବିକଳ	।
ରଖିବି ଲାଭ ଦେଇ ମୂଳ	॥୬୩

କିବା ନୋହୁଣୁ ମୋର ସୁତ	।
କଂସ ହୋଇବ ପ୍ରାଣେ ହତ	॥୬୪

କିବା ନୋହିବ ମୋର ପୁଅ	।
ଜାଣନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟ	॥୬୫

ଏମନ୍ତେ ମନେ ବିଚାରିଲା	।
କଂସର ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲା	॥୬୬

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ବୀର କଂସ	।
ଛାଡ଼ ତୁ ବହେଣୀର କେଶ	॥୬୭

ଏହାର ସୁତ ତୋତେ ମାରି	।
ଏ ତୋ'ର ନୁହଁଇ ବଇରୀ	॥୬୮

ଏ ଯେତେ ଶିଶୁ ପ୍ରସବିବ	।
ତୋ'ର ନିକଟେ ଦେବି ସର୍ବ	॥୬୯

ତୁ ଅଟୁ ପୁରୁଷ ମହତ	।
ଏ ମୋ'ର ତିନିବାର ସତ୍ୟ	॥୭୦

ଶୁଣନ୍ତୁ ଦଶଦିଗ ଲୋକେ	।
ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଥୋକେ	॥୭୧

ଏକଥା ମୋହର ପ୍ରମାଣ	।
ଏଥକୁ ସାକ୍ଷୀ ନାରାୟଣ	॥୭୨

ବସୁଦେବର ବୋଲ ଶୁଣି	।
କଂସ ହିଁ ମନେମନେ ଗୁଣି	॥୭୩

ବିଚାରି ମଣିଲା ବିଶ୍ୱାସ	।
ଛାଡ଼ିଲା ଦେବକୀର କେଶ	॥୭୪

ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ସର୍ବଜନେ	।
ଗଲେ ସେ ଯେ ଯାହା ଭୁବନେ	॥୭୫

କେତେହେଁ ଦିନ ତହିଁ ଗଲା	।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭ ଉପୁଜିଲା	॥୭୬

ବରଷ ବରଷକେ ସୁତ	।
ହୋଇଲା ଏକଇ ଦୁହିତ	॥୭୭

ପ୍ରଥମେ ହୋଇଲା ତନୟେ	।
ରୂପେ ମୋହିଲା କାମ ପ୍ରାୟେ	॥୭୮

ସୁତକୁ ଦେଖି ବସୁଦେବ	।
ବିକଳେ ଚିନ୍ତଇ ମାଧବ	॥୭୯

ଏ ସୁତ ଦେବଇଁ କେମନ୍ତେ	।
ସତ୍ୟ ଯେ କରିଛି ଯୁକତେ	॥୮୦

ଦେବକୀ ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲା	।
ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଡାକ ଦେଲା	॥୮୧

କୋଳରେ ଘେନିଲା ତନୟ	।
ହୋଇଲା ହରଷ ବିସ୍ମୟ	॥୮୨

କଂସର ସଭାରେ ମିଳିଲା	।
ବାଳକ ତଳେ ଶୁଆଇଲା	॥୮୩

ଦେଖି ଚକିତ ସଭାଜନେ	।
କଂସ ବିଚାରୁଅଛି ମନେ	॥୮୪

ଏତ ନୋହଇ ମୋ' ବଇରୀ	।
ଅଷ୍ଟମଗର୍ଭ ମୋତେ ମାରି	॥୮୫

ଏହାର ମଣିଲି ମୁଁ ସତ୍ୟ	।
ନେଉ ଏହାର ନିଜ ସୁତ	॥୮୬

ହସିଣ ବସୁଦେବ ଚାହିଁ	।
କହଇ ବିଶ୍ୱାସ କରାଇ	॥୮୭

ତୋହରେ ମଣିଲି ମୁଁ ସତ୍ୟ	।
ନିଅ ତୋହର ନିଜ ସୁତ	॥୮୮

ଶୁଣି ବସୁଦେବ ଚକିତେ	।
କଂସକୁ ନ ଯାଇ ପରତେ	॥୮୯

କ୍ଷଣକେ ରହିଣ ବିଚାରି	।
ପୁଣି କୁମର କୋଳେ ଧରି	॥୯୦

ବାଟରେ କରଇ ବିଚାର	।
ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ ଦୁରାଚାର	॥୯୧

ଏବେ ମୁଁ ନେବି ବାହୁଡ଼ାଇ	।
ପୁଣି ମାରିବ କଂସ ନେଇ	॥୯୨

ଦେବକୀ କଷ୍ଟ ହେବ ବଡ଼	।
କିସ କରିବି ମୁହିଁ ରାଢ଼	॥୯୩

ହରି ଭିଆଣ କଲେ ଯାହା	।
ଅବଶ୍ୟ ଭୁଞ୍ଜିବିନା ତାହା	॥୯୪

ଏମନ୍ତେ ଦୁଃଖେ ସୁଖେ ଯାଇ	।
ଦେବକୀ ନିକଟେ ମିଳଇ	॥୯୫

ସୁତକୁ ଦେଲା ତା'ର କୋଳେ	।
କାନ୍ଦଇ ମାୟାମୋହ ଭୋଳେ	॥୯୬

ବିଚ୍ଛେଦ-ଦୁଃଖ-ମାତା-ଚିତ୍ତ	।
ପୁତ୍ରକୁ ପାଇଣ ଉଷତ	॥୯୭

ନିବିଡ଼ ସ୍ନେହେ କୋଳେ ଯାକି	।
ଆନନ୍ଦ କେ ପାରିବ ଲକ୍ଷ୍ୟି	॥୯୮

ରଜନୀ ହୋଇଲା ପ୍ରବେଶ	।
ମିଳିଲା ଅନ୍ତଃପୁରେ କଂସ	॥୯୯

ଶୀତଳ ମଣୋହି ସାରିଲା	।
ସୁଖେ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ବିଜେକଲା	॥୧୦୦

ତକ୍ଷଣେ ମିଳିଲେ ନାରଦ	।
ଆନନ୍ଦେ କଲେ ବୀଣାନାଦ	॥୧୦୧

ଦେଖିଣ ତେଜିଲା ଶୟନ	।
ପ୍ରଣାମ କଲାକ ବହନ	॥୧୦୨

ନିଜ ଆସନେ ବସାଇଲା	।
ବିଶ୍ୱାସେ ଚରଣ ଚାପିଲା	॥୧୦୩

ଭକତି ଦେଖିଣ ନାରଦ	।
କହନ୍ତି ଶୋକ ଗଦଗଦ	॥୧୦୪

ଶୁଣ ଅସୁର ଚୂଡ଼ାମଣି	।
ତୋ'ର ମରଣ ମୁହିଁ ଶୁଣି	॥୧୦୫

ତୋ' ଦୁଃଖ ଦେଖି ମୁଁ ବିକଳ	।
ଦେଖ ନୟନେ ଅଶ୍ରୁଜଳ	॥୧୦୬

ଶୁଣ ଦାନବ ଶିରୋମଣି	।
ତୋ'ର ମରଣ ତଥ୍ୟବାଣୀ	॥୧୦୭

ଭୂମିର ଦେଖିଣ ବିକଳ	।
ଗୁହାରି କଲେ ଦେବବଳ	॥୧୦୮

ବ୍ରହ୍ମାର ତୁଲେ ଶୂଳପାଣି	।
କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରେ ସ୍ତୁତିଭଣି	॥୧୦୯

ବ୍ରାହ୍ମାଙ୍କୁ କହିଲେ ଅନନ୍ତ	।
ମନୁଷ୍ୟେ ହୋଇବି ମୁଁ ଜାତ	॥୧୧୦

ମାରିବି ସକଳ ଅସୁର	।
ନାଶିବି ଅବନୀର ଭାରତ	॥୧୧୧

ଏମନ୍ତ କୂଟକଥା ମାନ	।
ଭିଆଣ କଲେ ଦେବଗଣ	॥୧୧୨

ଦେବକୀ ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭର	।
ନିଶ୍ଚୟେ ମରଣ ତୋହର	॥୧୧୩

ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନେ ମୁରାରି	।
ମାୟା ମନୁଷ୍ୟ ରୂପ ଧରି	॥୧୧୪

ତୋତେ ମାରିବେ ସେ ଅନନ୍ତ	।
ତୁ କିମ୍ପା ହୋଇଲୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ	॥୧୧୫

ଦେବେ ଉପୁଜିଛନ୍ତି ଅଂଶେ	।
ଗୋପାଳ-ଯଦୁ-ଭୋଜବଂଶେ	॥୧୧୬

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦା ଆଦି ଯେତେ	।
କହିବି ଏକେ ଏକେ କେତେ	॥୧୧୭

ଦେବକୀ ଦେବୀ ବସୁଦେବ	।
ଏ ଆଦି ଯେତେକ ଯାଦବ	॥୧୧୮

ତୋହାର ଯେତେକ ସେବକ	।
ଦେବତାମାନେ ଏଟି ଦେଖ	॥୧୧୯

ତୁ ଯହୁଁ ଦୁଷ୍ଟପଣ କଲୁ	।
କି ବୋଲି ବାଳକ ଛାଡ଼ିଲୁ	॥୧୨୦

କଂସ ବୋଇଲା ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ	।
ଅଷ୍ଟମଗର୍ଭ ମୋ' ବଇରୀ	॥୧୨୧

ଆବର ଯେତେ ଗର୍ଭଶିଷ	।
ତହିଁ ମୋ' ପ୍ରୟୋଜନ କିସ	॥୧୨୨

କଂସର ଶୁଣି ଏ ଉତ୍ତର	।
ମୁନି କାଟିଲେ ଅଷ୍ଟଗାର	॥୧୨୩

ପ୍ରଥମେ ଗଣିଲେକ ଆଠ	।
ଛନ୍ଦେଣ ବୁଝାଇଲେ ପାଠ	॥୧୨୪

ବାମଭାଗକୁ ଲେଉଟାଇ	।
ପୁଣି ଗଣିଲେ ପାଠ କହି	॥୧୨୫

ଯେଝାର ଠାରୁ ଆଠ ହୋନ୍ତି	।
ଶୁଣ ହୋ ଅସୁର ନୃପତି	॥୧୨୬

ଏହା ଛାଡ଼ିଲେ କେଉଁ ଯଶ	।
ଏଣେ ହୋ ପ୍ରୟୋଜନ କିସ	॥୧୨୭

ଏହା ତୁ ନ କଲେ ବିଚାର	।
ନିକଟେ ମରିବୁ ଅସୁର	॥୧୨୮

କଂସକୁ କରାଇ ଉଚ୍ଚାଟ	।
ନାରଦ ଗଲେ ଶୂନ୍ୟବାଟ	॥୧୨୯

ଏମନ୍ତ ମୁନିବାକ୍ୟ ଶୁଣି	।
କଂସ ହିଁ ମନେମନେ ଗୁଣି	॥୧୩୦।।

ଦୁଃଖେ ରଜନୀ ପୁହାଇଲା	।
ନିଜ ସଭାରେ ବିଜେକଲା	॥୧୩୧।।

ଅସୁର ବଳ ଘେନି ସଙ୍ଗେ	।
ଧାଇଁଲା ପବନହୁଁ ବେଗେ	॥୧୩୨।।

ଦେବକୀ ମନ୍ଦିରେ ମିଳିଲା	।
କୋପେ ଅଧର କାମୋଡ଼ିଲା	॥୧୩୩।।

ଦେବକୀ ମୁଖକୁ ଅନାଇ	।
ବୋଲଇ କୋପଭର ହୋଇ	॥୧୩୪

ତୁ ଅଟୁ ବହେଣୀ ମୋହର	।
ମୋର ମରଣେ ତୋ' ବିଚାର	॥୧୩୫

ମୁଁ ଏହା ଜାଣିବି କେମନ୍ତେ	।
ଭିଣୋଇ ବୋଲେ ଗଲି ପ୍ରତେ	॥୧୩୬

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ବୋଇଲା	।
କୋଳୁଁ ବାଳକ ଘେନିଗଲା	॥୧୩୭

ବେନିଚରଣ କରେ ଧରି	।
ବୁଲାଇ ଅନ୍ତରାଳ କରି	॥୧୩୮

କୋପେ ଅନେକ ଗାଳିଦେଲା	।
ଶିଳା ଉପରେ କଚାଡ଼ିଲା	॥୧୩୯

ଦେବକୀ ବସୁଦେବ ଆଣି	।
ବନ୍ଧନକଲା ପାଦପାଣି	॥୧୪୦

ମାଡ଼ ମରାଇ ମହାରୋଷେ	।
ପାଦେ ଭରିଲା ଲୌହପାଶେ	॥୧୪୧

ଧନ-ସମ୍ପଦ କଲା ଜୂର	।
ଆଣି ଭରିଲା ବନ୍ଦୀଘର	॥୧୪୨

ସାତକବାଟ ମହାବଳ	।
ଲୌହକିଳିଣୀ ଅନର୍ଗଳ	॥୧୪୩

ପ୍ରହରୀ ଶତେକ ଜଗାଇ	।
କହଇ ରୋଷଭର ହୋଇ	॥୧୪୪

ଦେବକୀ ଯେତେ ପ୍ରସବିବ	।
ମୋର ଛାମୁରେ ଜଣାଇବ	॥୧୪୫

ଯେ ମୋର ବୋଲ ନ କରିବ	।
ସେହି ମୋହର ଶତ୍ରୁ ହେବ	॥୧୪୬

ନିଜ ପିଅର ଅଣାଇଲା	।
ଅନେକ ମାଡ଼ ମରାଇଲା	॥୧୪୭

ଶାଙ୍କୋଳି ଦେଲା ବନ୍ଦୀଘରେ	।
ଅନେକ ଯାଦବ ସଙ୍ଗରେ	॥୧୪୮

ଅସୁର ସ୍ୱଭାବେଣ କଂସ	।
ମାଇଲା ଆପଣାର ବଂଶ	॥୧୪୯

କୋପ ସଂହରି ନିଜପୁରେ	।
ଅସୁର ପଶିଲା ଭିତରେ	॥୧୫୦

କଂସ ଜାଣଇ ଯୋଗବଳେ	।
ମୁଁ ଜାତ ଦାନବର କୁଳେ	॥୧୫୧

ଅନେକବାର ମୋତେ ମାରି	।
ମୋକ୍ଷ ନ ଦେଲେ ନରହରି	॥୧୫୨

ଏବେ ମାରିବ ହରି ମୋତେ	।
ଭାଗ୍ୟ ମୋ କେ କରିବ ଅନ୍ତେ	॥୧୫୩

ଏମନ୍ତ ମନେ ବିଚାରିଲା	।
ଯଦୁଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ବାଦ କଲା	॥୧୫୪

ଶୁଣ ସୁଜନେ ଭାଗବତ	।
କୃଷ୍ଣଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ	॥୧୫୫

ପଣ୍ଡିତେ ନ ଘେନିବା ଦୋଷ	।
କୃଷ୍ଣଚରିତ ସୁଧାରସ	॥୧୫୬

କହଇ ବିପ୍ର ଜଗନ୍ନାଥ	।
ହରିଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ	॥୧୫୭

ଇତି ଶ୍ରମଦ୍ଭାଗବତେ ମହାପୁରାଣେ ପାରମହଁସ୍ୟାଂ ସଂହିତାୟାଂ

ଦଶମସ୍କନ୍ଧେପୂର୍ବାର୍ଦ୍ଧେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅବତାର ଉପକ୍ରମେ ଦ୍ୱିତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଂ ॥

***

ତୃତୀୟ ଅଧ୍ୟାୟ

ଶୁକ ଉବାଚ

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ରାୟ	।
କଂସ ପାଇଲା ମହାଭୟ	॥୧

ଦୂତ ପେଷିଲା ଚାରିଦିଗେ	।
ବିଶ୍ୱାସୀ ଦାନବଙ୍କ ସଙ୍ଗେ	॥୨

କଂସର ଯେତେ ମିତ୍ରଗଣ	।
ଆସି ମିଳିଲେ ଜଣେ ଜଣ	॥୩

ଚାଣୁର ତୃଣାବର୍ତ୍ତ ବୀର	।
ମୁଷ୍ଟିକ ଅଘା ଷଣ୍ଢାସୁର	॥୪

ଦ୍ୱିବିନ୍ଦ ନାମେଣ ବାନର	।
ପ୍ରଳମ୍ବା ବକା ବତ୍ସାସୁର	॥୫


ପୁତନା ନାମେଣ ରାକ୍ଷସୀ	।
ଆଗେ ମିଳିଲା ବୀରକେଶୀ	॥୬

ବାଣା ନାରକା ଜରାସନ୍ଧ	।
ସ୍ୱଭାବେ ଅଟନ୍ତି ଏ ମନ୍ଦ	॥୭

ଏମନ୍ତେ କହିବଇଁ କେତେ	।
କଂସର ମିତ୍ର ଛନ୍ତି ଯେତେ	॥୮

ଏହାଙ୍କୁ ବସାଇ ଆସନେ	।
କଂସ କହଇ ଖେଦ ମନେ	॥୯

ଶୁଣ ସକଳ ବୀରମଣି	।
ମୋହର କର୍ମଫଳ ବାଣୀ	॥୧୦

ନାରଦ କହିଗଲେ ମୋତେ	।
ଯଦୁଙ୍କୁ ନ ଯିବୁ ପରତେ	॥୧୧

ଯଦୁଙ୍କ ହାତେ ମୋ' ମରଣ	।
ଏ କଥା ଅଟଇ ପ୍ରମାଣ	॥୧୨

ଏମନ୍ତ କହିଗଲେ ମୁନି	।
ବ୍ରହ୍ମାକୁମର ମହାଜ୍ଞାନୀ	॥୧୩

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ମୋହର ବିଶ୍ୱାସ	।
ଯଦୁଙ୍କୁ ବେଗେ କର ନାଶ	॥୧୪

ଶୁଣି ଅସୁରେ ପରଜ୍ୱଳି	।
ଯେସନେ ସମୁଦ୍ର ଉଚ୍ଛୁଳି	॥୧୫

ଯଦୁଙ୍କୁ ଦେଲେ କଷ୍ଟମାନ	।
ଯହୁଁ ରଖିବେ ଭଗବାନ	॥୧୬

ଯାଦବେ ଅସୁରଙ୍କ ଡରେ	।
ପଳାଇଗଲେ ଦେଶାନ୍ତରେ	॥୧୭

କେ କୁରୁ ନଗରେ ପଶିଲେ	।
ପାଞ୍ଚାଳ ଦେଶେ କେ ଲୁଚିଲେ	॥୧୮

ବିଦେହ ନିଷଧ କୋଶଳେ	।
ପଶିଲେ ଜୀବନ ବିକଳେ	॥୧୯

ଯେ ଅବା ଯାଇ ନ ପାରିଲେ	।
କଂସର ଶରଣ ପଶିଲେ	॥୨୦

କେହୁ ସେବକ ପଣେ ଦାସ	।
କାହାକୁ ଦେଲା ଲୌହପାଶ	॥୨୧

ଏମନ୍ତେ ବରଷେ ପୂରିଲା	।
ପୁଣି ଦେବକୀ ପ୍ରସବିଲା	॥୨୨

ପ୍ରହରୀ ଜଣାଇଲା ଯାଇ	।
ଶୁଣି ଧାଇଁଲା ରୋଷ ବହ	॥୨୩

ଦେବକୀ ନିକଟେ ମିଳିଲା	।
କୋଳୁ ବାଳକ ଉଛୁଡ଼ିଲା	॥୨୪

ବେନିଚରଣ ଧରି କରେ	।
ବୁଲାଇ ପିଟିଲା ଶିଳାରେ	॥୨୫

ଏମନ୍ତେ ବରଷେ ବରଷ	।
ଛ'ପୁତ୍ର କଲା କଂସ ନାଶ	॥୨୬

ଦେଖିଣ ଦେବକୀ ବିକଳ	।
ଦୟାସାଗର ଆଦିମୂଳ	॥୨୭

ଅନନ୍ତ ରୂ ଧରି ହରି	।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭେ ବିଜେ କରି	॥୨୮

ଏ ରୂପେ ଅନନ୍ତ ପ୍ରକାଶ	।
ଗର୍ଭେ ହୋଇଲେ ଅଷ୍ଟମାସ	॥୨୯

ଦେବକୀ ନିଜ ଦେହ ଚାହିଁ	।
ବିକଳେ ନିଶ୍ୱାସ ଛାଡ଼ଇ	॥୩୦

କେତେ ପାତକ କଲି ପୂର୍ବେ	।
ପୁଣି ହୋଇଲା ଆସି ଗର୍ଭେ	॥୩୧

କେତେ ସହିବି ଗର୍ଭକଷ୍ଟ	।
ବିଧାତା କଲା ମୋତେ ହଟ	॥୩୨

ଗର୍ଭେ ଧରଇ ଦଶମାସ	।
କୋଳ ଧରିତେ ନାହିଁ ଆଶ	॥୩୩

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ବିକଳ	।
ନୟନୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ	॥୩୪

ଦାସବତ୍ସଳ ଭଗବାନ	।
ଜାଣିଲେ ଦେବକୀର ମନ	॥୩୫

ଦୁର୍ଗାଙ୍କୁ ନିକଟେ ବସାଇ	।
ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	॥୩୬

ଅମ୍ବିକା ଶୁଣ ମୋ' ଉତ୍ତର	।
ବହନ ଯାଅ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର	॥୩୭

ମଥୁରା-କଂସ-ବନ୍ଦୀ-ଘରେ	।
ମିଳିବୁ ପ୍ରଥମ ପ୍ରହରେ	॥୩୮

ବନ୍ଦୀ କରିଛି କଂସରାୟେ	।
ଏକ ଶାଙ୍କୋଳି ବେନିପାୟେ	॥୩୯

ବସୁଦେବଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ	।
ଧରି ଆଣିଲା କଂସ ବଳେ	॥୪୦

ତାହାର ପତ୍ନୀ ନନ୍ଦଘରେ	।
ଯାଇ ଲୁଚିଲା କଂସଡ଼ରେ	॥୪୧

ରୋହିଣୀ ନାମ ବିଦ୍ୟମାନ	।
ତାହାର ଗର୍ଭ ଅଛି ଶୂନ୍ୟ	॥୪୨

ଦେବକୀ ଦେବୀ ନିଦ୍ରାକାଳେ	।
ଗର୍ଭ ହରିବୁ ଯୋଗବଳେ	॥୪୩

ମିଳିବୁ ନନ୍ଦ ଘରେ ଯାଇ	।
ରୋହିଣୀ-ଗର୍ଭେ ତାହା ଥୋଇ	॥୪୪

ଜନ୍ମିବୁ ଯଶୋଦା ଉଦରେ	।
ମୁଁ ପୁଣି ଯିବି ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ	॥୪୫

ଦେବକୀ ଗର୍ଭେ ହେବି ଜାତ	।
ମୋତେ ଘେନିଣ ଯିବେ ତାତ	॥୪୬

ତୋତେ ଆଣିବେ ମୋତେ ଥୋଇ	।
ଏ କଥା ନ ଜାଣିବେ କେହି	॥୪୭

ଏମନ୍ତ କଂସର ମରଣ	।
ହସି କହନ୍ତି ନାରାୟଣ	॥୪୮

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ହୋଇବୁ ତୁ ଯେ ଜାତ	।
ଜଗତେ ହୋଇବୁ ବିଖ୍ୟାତ	॥୪୯

ଲୋକେ କରିବେ ତୋତେପୂଜା	।
ଅନେକ ଦେବେ ବଳିଭୋଜା	॥୫୦

ଭକତେ ହୋଇବୁ ପ୍ରସନ୍ନ	।
ଅନେକ ହେବ ତୋର ନାମ	॥୫୧

ଜୟା ବିଜୟା ଭଦ୍ରକାଳୀ	।
ମଙ୍ଗଳା ଚର୍ଚ୍ଚିକା କଙ୍କାଳୀ	॥୫୨

କନ୍ୟକା କୃଷ୍ଣା ଯେ ମାଧବୀ	।
ଈଶାନୀ ଶାରଦା ବୈଷ୍ଣବୀ	॥୫୩

ଦୁର୍ଗା ଅମ୍ବିକା ନାରାୟଣୀ	।
ଏକୁ ଅନେକ ନମ ଭଣି	॥୫୪

ଗ୍ରାମ ଗ୍ରାମକେ କରି ସ୍ଥାନ	।
ପୂଜନ୍ତେ ହୋଇବୁ ପ୍ରସନ୍ନ	॥୫୫

ଅନେକ ନାମ ତୋ' ଜଗତେ	।
ଅନ୍ତ ମୁଁ କରିବଇଁ କେତେ	॥୫୬

ପୂଜା କରିବେ ସର୍ବସ୍ଥାନେ	।
ରାଜା ପରଜା ଭକ୍ତମାନେ	॥୫୭

ସ୍ତୁତି ପଠନ ମନ୍ତ୍ର ଧ୍ୟାନ	।
ଷୋଡ଼ଶ ଉପଚାର ମାନ	॥୫୮

ଶୁଣ ବଚନ ଆଦିମାତା	।
ଫେଡ଼ ଦେବକୀ ମନଚିନ୍ତା	॥୫୯

ଦେବକୀ ଗର୍ଭୁ ତା' ଆଣିବୁ	।
ରୋହିଣୀ ଗର୍ଭରେ ଥୋଇବୁ	॥୬୦

ତାହାଙ୍କ ନାମ ସଙ୍କର୍ଷଣ	।
ଲୋକରେ ହୋଇବେ ପ୍ରମାଣ	॥୬୧

ନାମ ହୋଇବ ବଳରାମ	।
ବଳେ ନୋହିବେ କେହି ସମ	॥୬୨

ଶୁଣି ଆନନ୍ଦମନା ହୋଇ	।
ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଚଳିଲେ ମହାମାୟୀ	॥୬୩

ହରି ଆଦେଶ ଘେନି ଶିରେ	।
ମିଳିଲେ ମଥୁରା ନଗରେ	॥୬୪

କଂସରାଜାର ବନ୍ଦୀଘରେ	।
ମିଳିଲେ ପ୍ରଥମ ପ୍ରହରେ	॥୬୫

ରାତ୍ରେ ଦେବକୀ ନିଦ୍ରାକାଳେ	।
ଗର୍ଭ ହରିଲେ ଯୋଗବଳେ	॥୬୬

ଅନନ୍ତ ଘେନି ମାୟାଦମ୍ଭେ	।
ଥୋଇଲେ ରୋହିଣୀର ଗର୍ଭେ	॥୬୭

ଗର୍ଭ ସଂଯୋଗ ଦେବୀ କରି	।
ଦିନକୁ ଦିନ ଗର୍ଭ ଭାରି	॥୬୮

ସିଂହ ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ଦିନ ସାର	।
ରୋହିଣୀ ପ୍ରସବେ କୁମର	॥୬୯

ଧବଳ ଜ୍ୟୋତି ରୂ ପୁଣି

Unknown

।
ଶିରେ ଶୋହଇ ସପ୍ତଫଣୀ	॥୭୦

ଅପୁଆ ଘରେ ପୁଅ ଜାତ	।
ଆନନ୍ଦ ହୋଏ ନନ୍ଦ ଚିତ୍ତ	॥୭୧

ମୋହର ଘରେ ପୁତ୍ର ନାହିଁ	।
ଏ ମୋତେ କାରଣ ଅଟଇ	॥୭୨

ଯାହା ସେ ଦଇବ ନିର୍ମିତ	।
ଦୁର୍ଗା ହୋଇଲେ ଗର୍ଭଗତ	॥୭୩

ମିଳିଲେ ନନ୍ଦଘରେ ଯାଇ	।
କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମିବା ବାଟ ଚାହିଁ	॥୭୪

ଦେବକୀ ଗର୍ଭ ଯହୁଁ ଗଲା	।
ଲୋକେ ବୋଇଲେ ଭଲହେଲା	॥୭୫

ଭଲଟି ଗଲେ ନାରାୟଣ	।
ଦେବକୀ ନ ପାଉ କଷଣ	॥୭୬

ଥୋକେ ବୋଇଲେ ଭଲ ହେଲା	।
କଂସର ଡରେ ପଳାଇଲା	॥୭୭

ପୋଡୁ ଏ ଦେବକୀ ଭିଆଣ	।
କେ ବୋଲେ କର୍ଣ୍ଣେ ତା'ନ ଶୁଣ	॥୭୮

ଏଡ଼େ ମଡ଼ିଛୀ ଅଛି କାହିଁ	।
କେ ବୋଲେ ମୁଖ ତା'ନ ଚାହିଁ	॥୭୯

କାନ୍ଦି କେ ହୁଅନ୍ତି ବିକଳ	।
କେ ବୋଲେ ରଖ ଆଦିମୂଳ	॥୮୦

ଦେବକୀ ମନର କଷଣ	।
ଜାଣିଲେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ	॥୮୧

ତେଜିଲେ ଜଳଧି ଶୟନ	।
ମଥୁରା ମିଳିଲେ ବହନ	॥୮୨

ବସୁଦେବର ଦେହେ ଯାଇ	।
ପଶିଲେ ଜ୍ୟୋତିରୂପ ହୋଇ	॥୮୩

ବିଷ୍ଣୁର ତେଜ ପ୍ରଚଣ୍ଡ	।
ଯେହ୍ନେ ଉଦିତ ମାରତଣ୍ଡ	॥୮୪

ଅମରଗୁରୁ ଲଗ୍ନ ବେଳେ	।
କାନ୍ତ କାମିନୀ ଏକମେଳେ	॥୮୫

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ପୁରୁଷ	।
ଦେବକୀ ଉଦରେ ପ୍ରବେଶ	॥୮୬

ଉଦୟ କାଳେ ଯେହ୍ନେ ଶଶୀ	।
ପୂର୍ବ ଦିଗରୁ ପରକାଶି	॥୮୭

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଧରିଣ ଉଦର	।
ଦେବକୀ ଦିଶିଲା ସୁନ୍ଦର	॥୮୮

ଅନ୍ଧାର ବନ୍ଦୀଘରେ ତେଜ	।
ଯେହ୍ନେ ଉଦିତ ଗ୍ରହରାଜ	॥୮୯

ଦେବକୀ ଗର୍ଭବାସ କଥା	।
ଶୁଣି ପାଇଲା କଂସ ବ୍ୟଥା	॥୯୦

ଭୟେ ଚକିତ ମନେ ଛନ୍ନ	।
ମିଳିଲା ଦେବକୀ ଭୁବନ	॥୯୧

ସାତ କବାଟ ଫେଡ଼ାଇଲା	।
ଅନ୍ଧାର ଘରକୁ ଚାହିଁଲା	॥୯୨

ଉଦୟ ହୋଇ ଦିନକର	।
ଯେହ୍ନେ ନାଶଇ ତମ ଘୋର	॥୯୩

ଦେଖି ଚକିତ କଂସ ମନେ	।
ଭାଳି ବୋଲଇ ଭୟଛନ୍ନେ	॥୯୪

ନିଶ୍ଚୟେ ହୋଇଲା ମରଣ	।
ଏ ତ ଅନାଦି ନାରାୟଣ	॥୯୫

ଗର୍ଭେ ବିଜୟେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି	।
ଏ ମୋର କାଳ ଦଣ୍ଡଫାଶି	॥୯୬

ଜୀବନ ନାଶିବ ମୋହର	।
ଦେବକୀ ବଡ଼ଇ ସୁନ୍ଦର	॥୯୭

ଏ ଯେତେ ଗର୍ଭ ପ୍ରସବିଲା	।
ଏମନ୍ତ ବେଳେ ନ ଦିଶିଲା	॥୯୮

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବଇଁ ଆଜ	।
ମାରିଣ ଲଭିବଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ	॥୯୯

ଏସନ ମନେ ବିଚାରଇ	।
ମୁନି ତ ଯାଇଛନ୍ତି କହି	॥୧୦୦

ଯାହା କହିଲେ ବ୍ରହ୍ମସୁତ	।
ସେ କଥା ନୋହଇ ବିଅର୍ଥ	॥୧୦୧

ଯାଦବେ ମୋହର ବଇରୀ	।
ମୋର ମରଣ ହେତୁ କରି	॥୧୦୨

ଦେବକୀ ବସୁଦେବ ଆଦି	।
ଏ ମୋର ଅଟନ୍ତି ବିବାଦୀ	॥୧୦୩

ଭିଣୋଇ ଗୁଣ କର୍ମମାନ	।
ଯୁବତୀ କଲା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ	॥୧୦୪

ଆତ୍ମବହେଣୀ ମୋର ଶଲ	।
ମୋହରେ ନ ଇଚ୍ଛଇ ଭଲ	॥୧୦୫

ସପ୍ତମଗର୍ଭ କେଣେ ନେଲା	।
ବୋଇଲା ଗର୍ଭ ଉଭେଇଲା	॥୧୦୬

ଏ ଯେ ମୋହର ଅପରାଧୀ	।
କିସ କରିବି ଏବେ ବୁଦ୍ଧି	॥୧୦୭

ହସ୍ତରେ ଅଛି ମୋ' ଉପାୟ	।
ଛାଡ଼ିଲେ ନ ପାଇବି କାୟ	॥୧୦୮

ଦେବକୀ ପକାଇବି ମାରି	।
ଗର୍ଭ ନାଶିବି ପେଟ ଚିରି	॥୧୦୯

ପୁଣି ବିଚାରୁଅଛି ମନେ	।
ଏ କର୍ମ କରିବି କେସନେ	॥୧୧୦

ଜୀବନ ପାଇଁ ଏଡ଼େ ପାପ	।
କରି ପାଇବି ମନେ ତାପ	॥୧୧୧

ଉଭୟ ଲୋକେ ସୁଖ ନାହିଁ	।
ନରକେ ପଡ଼ିବି ମୁଁ ଯାଇ	॥୧୧୨

ପାପର ମଧ୍ୟେ ପରମାଦ	।
ସ୍ତିରୀ ଗର୍ଭିଣୀ ଶିଶୁବଧ	॥୧୧୩

ଏ ତିନି କର୍ମ ଯେ କରନ୍ତି	।
ଜୀବନ ଥାଉଁ ସେ ମରନ୍ତି	॥୧୧୪

ତାହାର ମରିବାର କାଳେ	।
ନିନ୍ଦିତ ବୋଲନ୍ତି ସକଳେ	॥୧୧୫

ଇହଲୋକରେ ଅପଯଶ	।
ମରଣେ ନରକେ ପ୍ରବେଶ	॥୧୧୬

ଏମନ୍ତ ମନେ ବିଚାରିଲା	।
ଖଡ଼ଗ ଘେନି ବାହୁଡ଼ିଲା	॥୧୧୭

ମିଳିଲା ନିଜପୁରେ ଯାଇ	।
ଭାଳଇ ଚଉଦିଗ ଚାହିଁ	॥୧୧୮

ହରିଙ୍କି କଲା ମହାଭୟ	।
କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ କମ୍ପେ କାୟ	॥୧୧୯

ଆସନ ଶୟନ ଭୋଜନେ	।
ସ୍ନାନ ବିହାର ଜଳପାନେ	॥୧୨୦

ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ହରି	।
କମ୍ପଇ ମହାଭୟ କରି	॥୧୨୧

ବୃକ୍ଷ କାନନ ନଦୀ ଗିରି	।
ସକଳ ମଣେ ନରହରି	॥୧୨୨

ଏମନ୍ତେ ରଜନୀ ହୋଇଲା	।
ଘୋର ତିମିର ପ୍ରକାଶିଲା	॥୧୨୩

ବ୍ରହ୍ମାଶଙ୍କର ଇନ୍ଦ୍ର ତୁଲେ	।
ତେତିଶ କୋଟି ଦେବବଳେ	॥୧୨୪

ମିଳିଲେ ମଥୁରା ନବରେ	।
ଦେବକୀ ଦେବୀ ବନ୍ଦୀଘରେ	॥୧୨୫

ପ୍ରଣାମ କଲେ ଜଣେ ଜଣେ	।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜନନୀ ଚରଣେ	॥୧୨୬

ଗର୍ଭକୁ ଚାହିଁ ଗଙ୍ଗାଧର	।
ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ବେଦବର	॥୧୨୭

ବାସବ ଆଦି ଦିଗପତି	।
ଯେ ଯାହା ମତେକଲେ ସ୍ତୁତି	॥୧୨୮

ଜୟ ଗୋବିନ୍ଦ ଦାମୋଦର	।
ସତ୍ୟ ବଚନ ସ୍ୱାମୀ ତୋ'ର	॥୧୨୯

ଆବୋରି ଅଛୁ ତିନି ସତ୍ୟ	।
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତ	॥୧୩୦

ସତ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କଲୁ ଜାତ	।
ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂ ତୁ ଅଚ୍ୟୁତ	॥୧୩୧

ସତ୍ୟେ ତୁ ପାଳୁ ବସୁନ୍ଧରୀ	।
ତୋ'ର ଭିଆଣ ନରହରି	॥୧୩୨

ସତ୍ୟର ହେଉ ତୁହି ସତ୍ୟ	।
ସତ୍ୟ ବଚନ ସତ୍ୟନେତ୍ର	॥୧୩୩

ସତ୍ୟେ ତୋହର ଆତଯାତ	।
ଆମ୍ଭେ ଜାଣିଲୁ ତୋ'ର ସତ୍ୟ	॥୧୩୪

ତୋ'ର ଏ ସଞ୍ଚିଲା ଶୟଳ	।
ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳ	॥୧୩୫

ଅସାଧୁ ମାରି ସତ୍ୟପାଳ	।
ତୋହର ଶରଣ ସକଳ	॥୧୩୬

ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ଦେହବୃକ୍ଷେ	।
ଏଥେ ତୁ ମିଳିଲୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ	॥୧୩୭

ବୃକ୍ଷର ଯେତେ ଗୁଣମାନ	।
ଶରୀରେ ତୋହର ଭିଆଣ	॥୧୩୮

ଏକଇ ବୃକ୍ଷ ବେନିଫଳ	।
ଚତୁର ରସ ତିନିମୂଳ	॥୧୩୯

ପଞ୍ଚ ଶିକଡ଼ ତଳେ ଗଣ୍ଠି	।
ଆତ୍ମା ଏହାର ଷଡ଼ଗୋଟି	॥୧୪୦

ସାତ ବକଳ ଦେହେ ଜଡ଼ି	।
ଅଷ୍ଟମ ଡାଳେ ଛନ୍ତି ବେଢ଼ି	॥୧୪୧

ଗଣ୍ଠି ସ୍ୱଭାବେ ନବନେତ୍ର	।
ବିସ୍ତାର ହୋଇ ଦଶପତ୍ର	॥୧୪୨

ଉପରେ ଛନ୍ତି ବେନି ପକ୍ଷୀ	।
ଏମନ୍ତ ବୃକ୍ଷ ଦେହେ ଲକ୍ଷି	॥୧୪୩

ମୁନି ବୋଲନ୍ତି ରାୟେ ଶୁଣ	।
ଦେହେ କହିବା ବୃକ୍ଷଗୁଣ	॥୧୪୪

ବୃକ୍ଷର ପ୍ରାୟେ ଦେହ ଏକ	।
ଫଳ ଯୋଡ଼ିଏ ଦୁଃଖସୁଖ	॥୧୪୫

ତାମସ ରଜ ସତ୍ତ୍ୱ ଗୁଣ	।
ଏହାର ମୂଳଟି ପ୍ରମାଣ	॥୧୪୬

ଧର୍ମ ସମ୍ପଦ କାମ ମୋକ୍ଷ	।
ଏ ଚାରି ରସଟି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ	॥୧୪୭

ଶବଦ ରୂପ ରସ ଗନ୍ଧ	।
ସ୍ପରଶ ପଞ୍ଚମୂଳ ଛନ୍ଦ	॥୧୪୮

ଜନ୍ମ ହୋଇଣ ଦେହ ବହି	।
ବାଳୁତ ରୂପେଣ ବଢ଼ଇ	॥୧୪୯

ତରୁଣ ବୃଦ୍ଧ କ୍ଷୟ ମୃତ୍ୟୁ	।
ଆତ୍ମବିକାର ଷଡ଼ ହେତୁ	॥୧୫୦

ଚର୍ମ ଶୋଣିତ ମାଂସ ମେଦ	।
ଅସ୍ଥି ମଜ୍ଜା ଯେ ଶୁକ୍ର ଛନ୍ଦ	॥୧୫୧

ସପତ ବକଳ ଏହାର	।
ମୁନି କହନ୍ତି ଜ୍ଞାନସାର	॥୧୫୨

ଭୂଜଳ ଅନଳ ସମୀର	।
ଖ ମନ ବୁଦ୍ଧି ଅହଙ୍କାର	॥୧୫୩

ଏ ଅଷ୍ଟଡାଳଟି ଏହାର	।
ନବମ ଛିଦ୍ର ନବଦ୍ୱାର	॥୧୫୪

ଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପତ୍ର ଲେଖି	।
ଜୀବ ପରମ ବେନି ପକ୍ଷୀ	॥୧୫୫

ଏମନ୍ତ ବୃକ୍ଷ ରୂପ ବହି	।
ଭାରା ଉଶ୍ୱାସି ରଖ ମହୀ	॥୧୫୬

ଜଗତ ତୋର ତହୁଁ ଜାତ	।
ଲୟ ପାଳନ ଜଗନ୍ନାଥ	॥୧୫୭

ତୋର ମାୟାରେ ମୂର୍ଖ ଜନ	।
ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖନ୍ତି ସେ ଭିନ୍ନ	॥୧୫୮

ଜ୍ଞାନୀଏ ଦେଖନ୍ତି ସେ ଏକ	।
ମାୟାରେ ଦିଶୁ ତୁ ଅନେକ	॥୧୫୯

ତୁ ଏ ସଂସାର ଦୁଃଖନାଶେ	।
ଶରୀର ବହୁ ନାନା ଅଂଶେ	॥୧୬୦

ସାଧୁଙ୍କୁ ଦିଶୁ ତୁ ନିର୍ମଳ	।
ଖଳଲୋଚନେ ଯେହ୍ନେ କାଳ	॥୧୬୧

ଯେ ତୋ'ର ପାଦେ ପଦ୍ମନାଭ	।
କରନ୍ତି ଆତ୍ମଜ୍ଞାନେ ଭାବ	॥୧୬୨

ତୋହର ନାମ ନାବ କରି	।
ହେଳେ ତରନ୍ତି ଭବବାରି	॥୧୬୩

ଭୋ ନାଥ କମଳଲୋଚନ	।
ମାୟାରେ ମୋହୁ ପ୍ରାଣୀ ମନ	॥୧୬୪

ଯେ ତୋ'ର ନାମ ନ ଭଜନ୍ତି	।
ମାୟାପଟଳେ ବଣା ହୋନ୍ତି	॥୧୬୫

ତୀର୍ଥସେବନ-ଦାନ-ତପେ	।
ତରିଲୁ ବୋଲୁଥା'ନ୍ତି ଆପେ	॥୧୬୬

କରନ୍ତି ସିଦ୍ଧଙ୍କ ଉପାୟେ	।
ଭେଦନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାଏ	॥୧୬୭

ତୋ'ପାଦେ ନ କରି ଆଦର	।
ହୃଦେ ବହନ୍ତି ଅହଙ୍କାର	॥୧୬୮

ତହୁଁ ପଡ଼ନ୍ତି ଦେହ ଘେନି	।
ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ନାନା ଯୋନି	॥୧୬୯

ଯେ ତୋ'ର ତହିଁ ମିତ୍ର ପଣେ	।
ଚିତ୍ତ ଖଟାନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ	॥୧୭୦

ନିର୍ଭୟେ ଭ୍ରମନ୍ତି ସଂସାରେ	।
ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ଜମ ଶିରେ	॥୧୭୧

ସତ-ନିର୍ମଳ-ଗୁଣ ଧରୁ	।
ଭକ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଅବତରୁ	॥୧୭୨

ତପ-ସମାଧି-ଯୋଗ-କ୍ରିୟା	।
ବେଦେ କହନ୍ତି ମୁନି ଯାହା	॥୧୭୩

ତୋ ଆରାଧନୁଁ ନାହିଁ ଆନ	।
ତୁ ପୂରିଅଛୁ ସ୍ଥଳ ଶୂନ୍ୟ	॥୧୭୪

ତୁ ଯେବେ ନୋହିବୁ ଜଗତେ	।
ଅଜ୍ଞାନ ନାଶିବୁ କେମନ୍ତେ	॥୧୭୫

ଯେ ତୋତେ ଯେମନ୍ତ ଚିନ୍ତଇ	।
ଗୁଣ ପ୍ରକାଶୁ ଦେହ ବହି	॥୧୭୬

ତୋହର ଗୁଣ-କର୍ମମାନ	।
ସଂଖ୍ୟା କେ କରୁ ଭଗବାନ	॥୧୭୭

ମନ-ବଚନେ ହେଁ ନ ଜାଣି	।
କେବଳ ବେଦେ ପରିମାଣି	॥୧୭୮

ଶ୍ରବଣେ ତୋ'ର ନାମ ଶୁଣି	।
ତୋ ରୂ ହୃଦେ ପରିମାଣି	॥୧୭୯

ତୋ'ପାଦପୂଜାର ବିଧାନ	।
ଏଣେ ଯେ ହୋନ୍ତି ସାବଧାନ	॥୧୮୦

ଜନ୍ମ ମରଣ ତା'ଙ୍କ ନାହିଁ	।
ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ	॥୧୮୧

ତୋହର ପାଦୁଁ ଜାତ ମହୀ	।
ତା' ଦୁଃଖ ନ ପାରିଲୁ ସହି	॥୧୮୨

ତୋହର ପାଦରଜ ଦେଇ	।
ଉଶ୍ୱାସ କର ନାଥ ମହୀ	॥୧୮୩

ସ୍ୱର୍ଗେ ପଶିବୁ ପଦ୍ମନାଭ	।
ତହିଁ ଦେଖିବୁ ତୋ'ର ଭାବ	॥୧୮୪

ଏ ତୋ'ର ଦେହବନ୍ତ ପଣ	।
ଏବେ ଜାଣିଲୁ ନାରାୟଣ	॥୧୮୫

ମନୁଷ୍ୟ ଲୀଳାର ଯେ ଭାବ	।
ଯା'ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି ଦେବ	॥୧୮୬

ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛପ ନରସିଂହ	।
କୋଳ ବାମନ ହଂସ ହୟ	॥୧୮୭

ରାଜନ ଋଷିଦେବ ବଂଶେ	।
ଜନ୍ମ ତୁ ହେଉ ଯୋଗଅଂଶେ	॥୧୮୮

ତିନି-ଭୁବନେ ଦୁଃଖ ନାଶି	।
ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଳୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି	॥୧୮୯

ଅବନୀ ଭାରା ଏବେ ହର	।
ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ତୋହର	॥୧୯୦

ଏମନ୍ତେ ପାହିଲା ରଜନୀ	।
ଦେବକୀ ମୁଖ ଚାହିଁ ଭଣି	॥୧୯୧

ତୋ'ର ଉଦରେ ଜଗନ୍ନାଥ	।
ଜଗତ ରଖିବେ ତୋ'ସୁତ	॥୧୯୨

ଶୁଦ୍ଧ ଚୈତନ୍ୟ ରୂପ ଘେନି	।
ପ୍ରକାଶ ହୋଇବେ ମେଦିନୀ	॥୧୯୩

କଂସର ଭୟ ଛାଡ଼ ଆଈ	।
ଯାହାର ନାମେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ	॥୧୯୪

ଅରୁଣ ତେଜ ପ୍ରକାଶିଲା	।
ଦେବଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚାଟ ଲାଗିଲା	॥୧୯୫

ବ୍ରହ୍ମାଶଙ୍କର ଆଗେ କରି	।
ଦେବେ ଚଳିଲେ ଯେଝାପୁରୀ	॥୧୯୬

ଶ୍ରୀହରି-ଚରଣେ ମୋ'ଚତ୍ତ	।
ସୁଜନ ହିତେ କଲି ଗୀତ	॥୧୯୭

ଦଶମସ୍କନ୍ଧେ ହରିବାଣୀ	।
ଶୁଣି ନିର୍ମଳ ହୁଅ ପ୍ରାଣୀ	॥୧୯୮

ପୁରାଣ କଲି ଗୀତ ରସ	।
କହଇ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ	॥୧୯୯

ଇତି ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତେ ମହାପୁରାଣେ ପାରମହଂସ୍ୟାଂ ସଂହିତାୟାଂ ଦଶମସ୍କନ୍ଧେ

ପୂର୍ବାର୍ଦ୍ଧେ ଗର୍ଭଗତ ବିଷ୍ଣୋ ବ୍ରହ୍ମାଦି କୃତ ସ୍ତୁତିର୍ନାମ ତୃତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।

***

ଚତୁର୍ଥ ଅଧ୍ୟାୟ

କହନ୍ତି ଶୁକମୁନି ହସି	।
କୃଷ୍ଣ ଚରିତ ପରଶଂସି	॥୧

ପରୀକ୍ଷ ମୁଖକୁ ଚାହିଁଲେ	।
ଆନନ୍ଦେ ଲୋଚନ ବୁଜିଲେ	॥୨

ସମାଧି କରି ଯୋଗଧ୍ୟାୟି	।
କୃଷ୍ଣ ପ୍ରସନ୍ନ ଲେଶ ପାଇ	॥୩

ପୁଣି କ୍ଷଣକେ ଚକ୍ଷୁ ଫେଇ	।
ହସି କହନ୍ତି ରାଜା ଚାହିଁ	॥୪

ଶୁକ ଉବାଚ

ଶୁଣ ହୋ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଜନ୍ମ	।
ଯେଣେ ଖଣ୍ଡିବ ଭବଭ୍ରମ	॥୫


ଦେବକୀ ଦେବଗଣ ଦେଖି	।
ମନେ ବିଚାରେ ଶଶୀମୁଖୀ	॥୬

ମୁଁ ଅଟେ ମାନୁଷ ଯୁବତୀ	।
ଦେବେ କରନ୍ତି ମୋତେ ସ୍ତୁତି	॥୭

କି ଅବା ଉଦରେ ମୋହର	।
ବିଜୟ କଲେ ଚକ୍ରଧର	॥୮

ଯାଦବକୁଳ ନିସ୍ତାରଣେ	।
ପାପିଷ୍ଠ କଂସର ମରଣେ	॥୯

ଦେବଙ୍କ ଛଳେ ଅବତାର	।
ନାଶିବେ ଅବନୀର ଭାର	॥୧୦

ଏତେ ବିଚାରି ମହାମାୟା	।
କ୍ଷଣକେ ପାସୋରିଲା ତାହା	॥୧୧

ଯୋଗମାୟାର ଯୋଗବଳେ	।
ବିଷୟାରସ କାମଭୋଳେ	॥୧୨

ସୁତ ଲାଳସା ପରିବନ୍ଧେ	।
ତ୍ରିଗୁଣ ଭେଦ କୂଟଛନ୍ଦେ	॥୧୩

ମନ ମୋହିଲା ରାଜସୁତା	।
ନ ଜାଣେ ଗର୍ଭର ବ୍ୟବସ୍ଥା	॥୧୪

ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମର ସ୍ୱଭାବ	।
ଦେଖଇ ପତିବ୍ରତା ଗର୍ଭ	॥୧୫

ତଥ୍ୟ ନ କଲେ ରୂପ ହେଜି	।
କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ଚକ୍ଷୁ ବୁଜି	॥୧୬

ଶୁଖିଲା ଅଧର ଦଶନ	।
ଫିଟିଲା କଟୀ ପହରଣ	॥୧୭

ଶୁଖିଲା ପ୍ରାୟେ ବିମ୍ବାଧର	।
କମ୍ପିତ ମୁଖ ଭୁଜ ଊର	॥୧୮

ନାଭି ଲେଉଟି ଦିଶେ ଝଳି	।
ଟାଙ୍କୋରେ ତନୁ ରୋମାବଳୀ	॥୧୯

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ଯୋଗନିଦ୍ରା	।
ଛାଡ଼ିଲା ସୁଖ ଭୋଗ ସୁଧା	॥୨୦

ନିବିଡ଼େ ଅବନୀ ଶୟନ	।
କ୍ଷଣେ ମଳୟ ହୁତାଶନ	॥୨୧

ତପତ ନିଃଶ୍ୱାସ ସମୀର	।
କର ଚରଣ ଥରହର	॥୨୨

କୋମଳପତ୍ର ଶଯ୍ୟା ଆଶେ	।
ମଳୟ ଚନ୍ଦନ ପ୍ରକାଶେ	॥୨୩

ସକଳ ସୁଖଭୋଗ ମାନ	।
କରାନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	॥୨୪

ଯେ ହେବ ଗୋବିନ୍ଦର ଆଈ	।
ତାହାର ପାପ-ବାଧା କାହିଁ	॥୨୫

ବିଚାର କରେ ଦେବୀ ମନେ	।
ଏ ଗର୍ଭ ସହିବି କେସନେ	॥୨୬

ଛ ବେଳ ହେଲା ପରିହାର	।
ଏବେ ମୋ ପ୍ରକୃତି ଅନ୍ତର	॥୨୭

କି ଅବା କାଳଆଶ୍ରେ ମୋତେ	।
ଜୀବନ ହରିବ ଯୁଗତେ	॥୨୮

ଏମନ୍ତେ ଦିବାରାତ୍ର ବସି	।
ମନେ ଭାଳଇ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ	॥୨୯

ଏମନ୍ତେ ଦୁଃଖ ସୁଖ ମନେ	।
ଦିନ ହରଇ ମନଛନ୍ନେ	॥୩୦

ଶୁଭେ ହୋଇଲା ଅଷ୍ଟମାସ	।
ପୃଥ୍ୱୀ ମଣ୍ଡିବେ ଶ୍ରୀନିବାସ	॥୩୧

ଶରଦ ହେମନ୍ତ ଅନ୍ତରେ	।
ବସନ୍ତ ଗ୍ରୀଷମ ବେଭାରେ	॥୩୨

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ତହୁଁ ଷଡ଼ଋତୁ	।
ପ୍ରକାଶ ଜନସୁଖ ହେତୁ	॥୩୩

ଋତୁଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠବଳ	।
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବରଷାର କାଳ	॥୩୪

ଭାଦ୍ରବ ମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷେ	।
ସକଳ ଗ୍ରହେ ଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚେ	॥୩୫

ଅଷ୍ଟମୀ ନିଶା ଅର୍ଦ୍ଧଭାଗେ	।
ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ସଂଯୋଗେ	॥୩୬

ବୃଷ ରାଶିରେ ନିଶାକର	।
ନକ୍ଷତ୍ର ଗ୍ରହେ ବଳୀୟାର	॥୩୭

ଗଭୀର ଘୋର ମେଘ ଘୋଷ	।
ବର୍ଗ ଉତ୍ତମ ନବଅଂଶ	॥୩୮

ଏହି ସମୟେ ସୁରରାୟେ	।
ଆକାଶେ ଉତ୍ସବ କରାଏ	॥୩୯

ଦୁନ୍ଦୁଭି-ବାଦ୍ୟ-ନାଦ ହେରି	।
ରଙ୍ଗେ ନାଚନ୍ତି ଅପସରୀ	॥୪୦

ଦେବେ କରନ୍ତି ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି	।
ଖଣ୍ଡିବେ ଗୋବିନ୍ଦ ଅରିଷ୍ଟି	॥୪୧

ଇନ୍ଦ୍ର ପବନକୁ ହକାରି	।
ବୋଲଇ ଯାଅ ମଧୁପୁରୀ	॥୪୨

ତୋହର ଗନ୍ଧ ଗୁଣ ଘେନି	।
ଆନନ୍ଦେ ବହିବୁ ମେଦିନୀ	॥୪୩

କଂସର ବନ୍ଦୀଘରେ ଯାଇ	।
ବହିବୁ ମଳୟ ପୁରାଇ	॥୪୪

ଦିଗେ ଦିଶନ୍ତୁ ପରିମଳ	।
ବହିବୁ ସୁଗନ୍ଧ ଶୀତଳ	॥୪୫

ଇନ୍ଦ୍ରର ଆଜ୍ଞା ପାଇ ବେଗେ	।
ସମୀର ଚଳିଗଲା ଆଗେ	॥୪୬

ପବନ ଗଲା ମଧୁପୁରେ	।
ବହେ ସୁଗନ୍ଧ ରସଭରେ	॥୪୭

ନିର୍ମଳ ଦିଶିଲା ଗଗନ	।
ମହୀ ମଙ୍ଗଳ ବିଦ୍ୟମାନ	॥୪୮

ଗ୍ରାମ ପାଟଣା ପୁର ଘୋଷ	।
ମଙ୍ଗଳ ବାଦ୍ୟେ ଗୀତ ରସ	॥୪୯

ନଦୀଏ ଉଛୁଳିଲେ ଜଳେ	।
ପକ୍ଷୀଙ୍କ ନାଦ ବୃକ୍ଷଡ଼ାଳେ	॥୫୦

ସ୍ତବକ ପୁଷ୍ପ ବନେ ଫୁଟି	।
ବାସ ପ୍ରସରଇ ପ୍ରକଟି	॥୫୧

ବିପ୍ରେ ମଙ୍ଗଳ ବେଦନାଦେ	।
ଅନଳେ କ୍ଷେପନ୍ତି ସମିଧେ	॥୫୨

ଆନନ୍ଦ ହେଉଅଛି ମହୀ	।
କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମିବେ ଦେହ ବହି	॥୫୩

ବଥାଏ ଦେବକୀ ଉଦର	।
ସ୍ୱାମୀଙ୍କି ବୋଲନ୍ତି ଉତ୍ତର	॥୫୪

ଭୋ ନାଥ ଚିନ୍ତ ନାରାୟଣ	।
କେ ସହୁ ଗର୍ଭର କଷଣ	॥୫୫

ଶୁଣି ବସୁଦେବ ଉଠିଲା	।
ଦେବକୀ କଙ୍କାଳ ଧଇଲା	॥୫୬

ଆବୋରି ଗୋବିନ୍ଦ ସୁମରି	।
ଭୟେ ଚିନ୍ତଇ ନରହରି	॥୫୭

ଆକାଶେ ଉଦେ ନିଶାକର	।
ଦେବକୀ ଉଦରୁ ବାହାର	॥୫୮

ନୀଳ-ଜୀମୂତ ଦେହ କାନ୍ତି	।
ବଳୟ ମଣି ଝଟକନ୍ତି	॥୫୯

ପୀତବସନ କଟୀ ଶୋହେ	।
ରୂପେ କୋଟିଏ କାମ ମୋହେ	॥୬୦

କଟୀ-ମେଖଳା ସୁନା-ସୂତା	।
ଉତ୍ତରୀ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପଇତା	॥୬୧

କିରୀଟ କୁଣ୍ଡଳ କଙ୍କଣ	।
ପାଦେ ନୂପୁର ରୁଣଝୁଣ	॥୬୨

ଦିଶଇ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ତେଜ	।
ମର୍କତ ସ୍ତମ୍ଭ ଚାରିଭୁଜ	॥୬୩

ଗଦା କମଳ ଶଙ୍ଖଚକ୍ର	।
ଅଧର ଓଷ୍ଠ ରଙ୍ଗ ରେଖ	॥୬୪

ଶ୍ରୀବତ୍ସ ଚିହ୍ନ ହୃଦେ ଶୋହେ	।
ରତ୍ନପାଦୁକା ବେନି ପାୟେ	॥୬୫

ଅପୂର୍ବ ରୂପେ ଯୋଗେଶ୍ୱର	।
ଦେବ ମାନବେ ଅଗୋଚର	॥୬୬

ଦେବକୀ ପ୍ରସବିଣ ସୁତ	।
ଶ୍ରମେ ହୋଇଲା ମୋହଗତ	॥୬୭

ପଛେ ଯେ ବସୁଦେବ ଥିଲା	।
କୃଷ୍ଣ ରୂ କୁ ଅନାଇଲା	॥୬୮

ସ୍ଥିରେ ଚାହିଁଲା ବସୁଦେବ	।
ଦେଖିଲା ଅନାଦି ମାଧବ	॥୬୯

କ୍ଷଣେ ରହିଲା ସ୍ଥିର ହୋଇ	।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଚାହିଁ ବିଚାରଇ	॥୭୦

କୃଷ୍ଣ ହରିଲେ ପିତା ଜ୍ଞାନ	।
ଚକିତେ ବିଚାରଇ ମନ	॥୭୧

ମନରେ ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ କଲା	।
ଅୟୁତେ ଧେନୁ ଉତ୍ସର୍ଗିଲା	॥୭୨

ଏ ପୁତ୍ରେ କଂସ ନ ମାଇଲେ	।
ଦେବଇଁ ଅଳଙ୍କାର ତୁଲେ	॥୭୩

ଏ ପୁତ୍ର ନମଲେ ମୋହର	।
ପୁଜିବି ବିପ୍ରଙ୍କ ପୟର	॥୭୪

ଚାହିଁଲା ଗୋବିନ୍ଦ ବଦନ	।
ପୁଣି ପାଇଲା ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	॥୭୫

ଭୟେ କମ୍ପଇ ତା'ଶରୀର	।
ଏ ତ ଅନାଦି ଚକ୍ରଧର	॥୭୬

ମୁ ଛାର ମନୁଷ୍ୟ ଅଧମ	।
କିପାଁ ଏ ହୋଇଲା ପ୍ରସନ୍ନ	॥୭୭

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବଇଁ ମୁହିଁ	।
କଂସକୁ ଡରେ ମୋର ଦେହୀ	॥୭୮

ବୋଲଇ ବସୁଦେବ ଶୋକେ	।
ଏ କିମ୍ବା ଜାତ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକେ	॥୭୯

ତେଜେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ବନ୍ଦୀଘର	।
ତିଳେ ହେଁ ନଦିଶେ ଅନ୍ଧାର	॥୮୦

କର ଅଞ୍ଜଳି ଶିରେ ଦେଇ	।
ସ୍ତୁତି କରଇ କୃଷ୍ଣ ଚାହିଁ	॥୮୧




ବସୁଦେବ ଉବାଚ

ତୋହର ଆଦି ଅନ୍ତ ନାହିଁ	।
ପ୍ରକୃତି ତୋତେ ନଲାଗଇ	॥୮୨

କେବଳ ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପେ ଶୂନ୍ୟ	।
ମୁନିଙ୍କ ଚିପେ ଜ୍ଞାନଗମ୍ୟ	॥୮୩

ତୋହର ମାୟାରେ ଜଗତ	।
ମହତ ଆଦି ପଞ୍ଚଭୂତ	॥୮୪

ତହିଁରେ ନୋହୁ ତୁ ପ୍ରବେଶ	।
ପ୍ରବେଶ ପ୍ରାୟ ତୋ' ପ୍ରକାଶ	॥୮୫

ବାହାର ଭିତରେ ଅନନ୍ତ	।
ସୃଷ୍ଟି କରୁ ତୁ ଆତଯାତ	॥୮୬

ବୁଦ୍ଧି ଲକ୍ଷଣ ଗୁଣ ଘେନି	।
ତୋତେ ଚିନ୍ତନ୍ତି ଆତ୍ମଜ୍ଞାନୀ	॥୮୭


କାହୁଁ ଦେଖିବେ ଦେହବନ୍ତ	।
ତୁ ଦେବ ଅନାଦି ଅଚ୍ୟୁତ	॥୮୮

ଜଗତ ତୋ'ର ତହୁଁ ଜାତ	।
ପାଳିଣ ପୁଣି କରୁ ଅନ୍ତ	॥୮୯

ଜଗତ ଉପୁଜିବା କାଳେ	।
ଅରୁଣ ବର୍ଣ୍ଣ ହେଉ ବେଳେ	॥୯୦

ପାଳିବା କାଳେ ଶୁକ୍ଳବର୍ଣ୍ଣ	।
ଜଗତେ ବୋଲାଉ ତୁ ଧର୍ମ	॥୯୧

ସଂହାର କାଳେ କୃଷ୍ଣରୂପ	।
ତୋର ବିହାର ମୋହକଳ୍ପ	॥୯୨

ତୁ ଏବେ ମୋରଘରେ ନାଥ	।
ଅଂଶେ ହୋଇଲୁ ଦେହବନ୍ତ	॥୯୩

ଜାଣିଲି ଯେତେକ ଅସୁର	।
ମାରି କରିବୁ ମହୀ ସ୍ଥିର	॥୯୪

ତୋ'ର ଜନମ ମୋ'ର ଘରେ	।
ଶୁଣିଣ କଂସ କୋପଭରେ	॥୯୫

ଛ ପୁତ୍ର ମାଇଲା ମୋହର	।
ତୁ କି ନ ଜାଣୁ ଚକ୍ରଧର	॥୯୬

ପ୍ରହରୀମାନେ ଜଗିଛନ୍ତି	।
ଶୁଣିବେ ବୋଲି ମନେ ଭୀତି	॥୯୭

କଂସକୁ କହିବେ ତୁରିତେ	।
ସେ ଆସି ମାରିବଟି ତୋତେ	॥୯୮

ତୋତେ ହୋ ତୁହି ରକ୍ଷାକର	।
ମୁଁ ଛାର ମନୁଷ୍ୟ ମାତର	॥୯୯

ଏମନ୍ତେ ଗଡ଼ଘାଲି ଶୋଇ	।
କମ୍ପଇ କୃଷ୍ଣ ମୁଖ ଚାହିଁ	॥୧୦୦

ଶୀତଳ ବହଇ ପବନ	।
ଦେବକୀ ପାଇଲା ଚେତନ	॥୧୦୧

ଚକ୍ଷୁ ଫେଇଣ ଚାହେଁ ଧୀରେ	।
ଯେହ୍ନେ ଉଦୟ ଦିନକରେ	॥୧୦୨

ଚାହିଁଲା ପୁତ୍ରର ବଦନ	।
ଚକିତେ ହୋଇ ଛନ୍ନଛନ୍ନ	॥୧୦୩

ଅପୂର୍ବ କାହୁଁ ଏ ଅଇଲା	।
ଜଗତେ ନାହିଁ ନା ଦେଖିଲା	॥୧୦୪

ଏ ତ ପୁରୁଷଙ୍କ ଉତ୍ତମ	।
କି ଅବା ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ	॥୧୦୫

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆନନ୍ଦ ଜ୍ଞାନମୟ	।
ଦେଖି ପାଇଲା ଦେବୀ ଭୟ	॥୧୦୬

ବିକଳେ ବେନିକର ଯୋଡ଼ି	।
ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ପାୟେ ପଡ଼ି	॥୧୦୭

ଚପଳ ମନ କରି ସ୍ଥିର	।
ଦେବକୀ ବୋଲଇ ଉତ୍ତର	॥୧୦୮

ଦେବକୀ ଉବାଚ

ଭୋ ନାଥ ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ	।
ତୋହର ଆଦି ଅନ୍ତ ନାହିଁ	॥୧୦୯

ମନ ବଚନେ ହେଁ ନ ପାଇ	।
ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅ ମୋତେ ତୁହି	॥୧୧୦

ଜ୍ୟୋତିସ୍ୱରୂପ ନିରଞ୍ଜନ	।
ନିର୍ମଳ ପୁଣ୍ୟ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ	॥୧୧୧

ଦେବେ ଗୋଚର ନୋହେ ଯେହୁ	।
ଅଧ୍ୟାତ୍ମଦୀପ ମହାବାହୁ	॥୧୧୨

ବ୍ରହ୍ମାର ଅନ୍ତେ ମହୀ ନାଶେ	।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଲୁଚନ୍ତି ଆକାଶେ	॥୧୧୩

ମନର ମୂଳେ ପଞ୍ଚଭୂତେ	।
ତୋହର ଦେହେ ଲୀନହୋନ୍ତେ	॥୧୧୪


ରବି ଶଶାଙ୍କ ନାହିଁ କେହି	।
ତୁ ମାତ୍ର ରହୁ ଶେଷ ହୋଇ	॥୧୧୫

ନିମିଷ ଆଦି ଯେଉଁ କାଳ	।
ତୋହର ଚେଷ୍ଟା ଅନ୍ତରାଳ	॥୧୧୬

ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ମୃତ୍ୟୁସର୍ପ ରୂପେ	।
ଦଂଶିବ ବୋଲି ମହାକୋପେ	॥୧୧୭

ଦେଖଇଁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ନିରତ	।
କରଇ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଗ୍ରସ୍ତ	॥୧୧୮

ଶରଣ ତୋ'ର ପାଦେ ଯେହୁ	।
ସେ ମୃତ୍ୟୁ ପାଇବଟି କାହୁଁ	॥୧୧୯

ବାହୁଡ଼ି ହୋଏ ଯେ ନିରାଶ	।
ସେ ପ୍ରାଣୀ ରହେ ତୋ'ର ପାଶ	॥୧୨୦

ତୁ ଏବେ ହରି ରଖ ତୋତେ	।
କଂସକୁ ନ ଯାଇ ପରତେ	॥୧୨୧

ମୋର ଉଦରୁ ତୋ'ର ଜାତ	।
ଲୋକେ କରିବେ କାହୁଁ ସତ	॥୧୨୨

ତୋ' ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି
କଂସକୁ ଡରେ ମୋର ଦେହୀ	॥୧୨୩

ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ନାରାୟଣ	।
ଭୋ ତାତ ଶୁଣ ମୋ' ବଚନ	॥୧୨୪

ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇଲା	।
ତୁମ୍ଭ ଦୁହିଁଙ୍କି ଜାତ କଲା	॥୧୨୫

ପୃଶ୍ନି ସୁତପା ନାମ ବହି	।
ଜନ୍ମ ହୋଇଲ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଇ	॥୧୨୬

ତା'ର ଆଦେଶ ଘେନି ଶିରେ	।
ମିଳିଲ ଗହନ ବନରେ	॥୧୨୭

ଅନେକ ଦୁଃଖେ ତପ କରି	।
ଜଳ ପବନ ପତ୍ର ଚରି	॥୧୨୮

ବରଷା ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଶୀତ ହିମେ	।
ଶ୍ୱାସ ନିରୋଧି ମହାଶ୍ରମେ	॥୧୨୯

ଶତେ ବରଷ ଦେବମତେ	।
ତପ ସାଧିଲ ଦୃଢ଼ଚିତ୍ତେ	॥୧୩୦

ନିରତେ କଲ ମୋତେ ଧ୍ୟାନ	।
ମୁଁ ପୁଣି ହୋଇଲି ପ୍ରସନ୍ନ	॥୧୩୧

ଆନନ୍ଦେ ଯାଚିଲି ମୁଁ ବର	।
ଜାଣିଲି ତୁମ୍ଭର ବିଚାର	॥୧୩୨

ମୋର ପ୍ରସନ୍ନ ଭାବ ଘେନି	।
ଭାବେ ବୋଇଲ ତୁମ୍ଭେ ବେନି	॥୧୩୩

ବୋଇଲ ଶୁଣ ଚକ୍ରଧର	।
ଆମ୍ଭର ହୋଇବ କୁମର	॥୧୩୪

ପ୍ରଥମେ ହୋଇଲି ମୁଁ ଜାତ	।
ନାମ ମୋ' ପୃଶ୍ନିଗର୍ଭ ଖ୍ୟାତ	॥୧୩୫

ଦ୍ୱିତୀୟେ କଶ୍ୟପ ଅଦିତି	।
ରୂପରେ ତୁମ୍ଭ ଉତପତ୍ତି	॥୧୩୬

ମୁଁ ପୁଣି ତୁମ୍ଭ ଗର୍ଭେ ଜାତ	।
ଉପେନ୍ଦ୍ର ବାମନ ବିଖ୍ୟାତ	॥୧୩୭

ମୋହର ନାମ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।
ଜନ୍ମିଲି ପୁଣି ଦେହ ବହି	॥୧୩୮

ପୁତ୍ର ଲାଳସେ ପାଳି ମୋତେ	।
ପଶିବ ମୋ'ର ଦେହେ ଅନ୍ତେ	॥୧୩୯

ଦେବଙ୍କ ବଚନେ ମୁଁ ଜାତ	।
ଅସୁର କରିବି ନିପାତ	॥୧୪୦

ଆଉ କହିତେ ନାହିଁ ବେଳ	।
ମୋତେ ଘେନିଣ ବେଗେ ଚଳ	॥୧୪୧

ନନ୍ଦର ଘରେ ମୋତେ ଥୋଇ	।
କନ୍ୟାକୁ ଆଣ ପାଲଟାଇ	॥୧୪୨

ଶୁକ ଉବାଚ

ଏମନ୍ତ କହି ନରହରି	।
ନରବାଳୁତ ରୂପଧରି	॥୧୪୩

ଗୋବିନ୍ଦ ଆଜ୍ଞା ଘେନି ଶିରେ	।
କୋଳେ ଧଇଲା ଛକ୍ରଧରେ	॥୧୪୪

ଘେନିଣ ଦେବ ଚକ୍ରଧର	।
ଭୟେଣ ହୋଏ ଥରହର	॥୧୪୫

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ	।
କବାଟ ଫିଟିଲା ତକ୍ଷଣେ	॥୧୪୬

ଫିଟିଲା ପୟର ଶାଙ୍କୋଳି	।
ପଥ କଢ଼ାଇଲା ବିଜୁଳି	॥୧୪୭

କୋଳରେ ଘେନି ନାରାୟଣ	।
ବାହାର ହୋଏ ତତ୍କ୍ଷଣ	॥୧୪୮


ନିଦ୍ରାରେ ମୋହିତ ସକଳ	।
ବୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି ମେଘମାଳ	॥୧୪୯

ତିନ୍ତିବା ଦେଖି ଜଗନ୍ନାଥ	।
ଫଣା ଉହାଡ଼ିଲା ଅନନ୍ତ	॥୧୫୦

ଯାଆନ୍ତେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଘେନିଣ	।
ପଥେ ଓଗାଳେ ଉଗ୍ରସେନ	॥୧୫୧

ବୋଲଇ କାହିଁର ରେ ଚୋର	।
ନିଶାରେ ହୋଇଛୁ ବାହାର	॥୧୫୨

କଂସର ଜାଣିନାହୁଁ ବାନା	।
ଦେବଙ୍କ ଗର୍ବ କଲା ଚୂନା	॥୧୫୩

ମୁହିଁ ତାହାର ରିପୁ ମିତ୍ର	।
ଦେଖି ବୁଲଇ ରାତ୍ରେ ପଥ	॥୧୫୪

ଆଜ ହାଣିବି ତୋର ଶିର	।
ବନ୍ଧନ କରି ନେବି ଚୋର	॥୧୫୫

ଶୁଣି କମ୍ପଇ ବସୁଦେବ	।
ବିପତ୍ତି ଦେଲୁ ହା ଦଇବ	॥୧୫୬

ହା କୃଷ୍ଣ ବୋଲିଣ ବିକଳ	।
ନୟନୁ ବହେ ଅଶ୍ରୁଜଳ	॥୧୫୭

ବୋଲଇ ଉଗ୍ରସେନେ ଚାହିଁ	।
ପୁତ୍ରକୁ ନେଉଅଛି ମୁହିଁ	॥୧୫୮

ବୋଲଇ ଉଗ୍ରସେନ ବୀର	।
କାଲି ମାରିବ କଂସାସୁର	॥୧୫୯

ଯେତେ ବାଳକ ତୋ'ର ଜାତ	।
ସବୁଙ୍କୁ କରଇ ସେ ହତ	॥୧୬୦

ମୁଁ କେହ୍ନେ ଛାଡ଼ିଦେବି ପଥ	।
ଶୁଣିଲେ କୋପିବ ଦଇତ୍ୟ	॥୧୬୧

ଶୁଣି ଆରତ ବସୁଦେବ	।
ବିକଳେ ଚିନ୍ତଇ ମାଧବ	॥୧୬୨

କମ୍ପଇ ବସୁଦେବ କାୟେ	।
ବଚନ ନ କହଇ ଭୟେ	॥୧୬୩

ପିଅର ବିକଳ ଦେଖିଣ	।
ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ	॥୧୬୪

ଶୁଣ ହୋ ବୀର ଉଗ୍ରସେନ	।
ଆମ୍ଭେ ସେ ଦେବ ଭଗବାନ	॥୧୬୫

ଜନମ ହୋଇ ବନ୍ଦୀଘରେ	।
ଦେବକୀ ଦେବୀଙ୍କ ଉଦରେ	॥୧୬୬

ଏବେ ଯାଉଛୁ ଗୋପପୁର	।
ଏ କଥା ପ୍ରଘଟ ନ କର	॥୧୬୭

ଭାରା ଯେ ନ ସହଇ ମହୀ	।
ଉଶ୍ୱାସ କରିବଇଁ ମୁହିଁ	॥୧୬୮

ଶୁଣି ବୋଲଇ ଉଗ୍ରସେନ	।
ତୁ ଯେବେ ଦେବ ଭଗବାନ	॥୧୬୯

ଦେଖାଅ ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଚିହ୍ନ	।
ସଂପ୍ରତେ ଯିବ ମୋର ମନ	॥୧୭୦

ବେଦ ବଚନେ ଦେବମାନେ
କହନ୍ତି ଶାହାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣେ	॥୧୭୧

ତୋହର ଚତୁର୍ଭୁଜ କର	।
ଦେଖାଅ ନିଜରୂପ ତୋ'ର	॥୧୭୨

ଭୃତ୍ୟର ତୋଷେ ଭାବଗ୍ରାହୀ	।
ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ଚିହ୍ନ ଦେଖାଇ	॥୧୭୩

ଦେଖି ସାନନ୍ଦ ଉଗ୍ରସେନ	।
ଖଡଗ ପକାଇ ବହନ	॥୧୭୪

ବୋଲଇ ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ	।
ତୋ'ର ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଅନାଇଁ	॥୧୭୫

ଗୋପକୁ ଯିବ କିସ ଅର୍ଥେ	।
ମଥୁରା ନରହିଲ ଏଥେ	॥୧୭୬

ବୋଲନ୍ତି ଭକତବହୀଳ	।
ଗୋକୁଳେ ସେବକ ମୋହର	॥୧୭୭

ଗୋପୀ ଅଛନ୍ତି ଷୋଳସସ୍ର	।
ସେ ଆମ୍ଭ ନିଜ ପ୍ରାଣ ଗାତ୍ର	॥୧୭୮

ଅଷ୍ଟମ ବରଷ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ	।
କଂସକୁ କରିବୁ ନିଧନ	॥୧୭୯

ତୋତେ ଦେବଇଁ ଅଇଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ	।
ଚିନ୍ତା ନ କର ଭୋଜରାଜ	॥୧୮୦

ଶୁଣି ସାନନ୍ଦ ଉଗ୍ରସେନ	।
ଚରଣେ କଲାକ ପ୍ରଣାମ	॥୧୮୧

ମୁଁ ତୋ'ର ଦାସର ସେବକ	।
ତେଣୁ ଦେଖିଲି ତୋ' ଶ୍ରୀମୁଖ	॥୧୮୨

ଅନେକମତେ ସ୍ତୁତି କରି	।
ପୁଣି ଚରଣ ତଳେ ପଡ଼ି	॥୧୮୩

ଶ୍ରୀମୁଖେ ତା'କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ	।
ନୃପତି ହୋଇବୁ ବୋଇଲେ	॥୧୮୪

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ନରହରି	।
ଉଗ୍ରସେନକୁ ଦେଲେ ଶାଢ଼ୀ	॥୧୮୫

ଦେଇ ବୋଲନ୍ତି ଦେବରାଜ	।
ଆଜହୁଁ ମଥୁରାରେ ରାଜ	॥୧୮୬

ଉଗ୍ରସେନକୁ ପୁଷ୍ଠମାଳୀ	।
ହରଷେ କୃଷ୍ଣ ଦେଲେ ତୋଳି	॥୧୮୭

ପାଟେ ବାନ୍ଧିଲା ଉଗ୍ରସେନ	।
ବୋଲଇ ଯାଅ ଭଗବାନ	॥୧୮୮

ଆନନ୍ଦେ ପଥ ଛାଡ଼ିଦେଇ	।
ବୋଲଇ ନିସ୍ତରିଲି ମୁହିଁ	॥୧୮୯

ତହୁଁ ଚଳିଲେ ଚକ୍ରଧାରୀ	।
ପାଛୋଟି ଯାଏ ଦଣ୍ଡଧାରୀ	॥୧୯୦

ଏମନ୍ତେ କିଛି ଦୂର ଗଲା	।
ଆଜ୍ଞା ପାଇଣ ବାହୁଡ଼ିଲା	॥୧୯୧

ହରଷ ଚିତ୍ତେ ବସୁଦେବ	।
ହୃଦେ ଚିନ୍ତଇ ପଦ୍ମନାଭ	॥୧୯୨

ନଦୀର ତୀରେ ଯାଇ ମିଳି	।
ଦେଖିଲା ଯମୁନା ଉଚ୍ଛୁଳି	॥୧୯୩

ଯମର ବହେଣୀ ଯୁକତ	।
ଗଭୀର କେ କରିବ ଅନ୍ତ	॥୧୯୪

ବହଇ ଅତି ଖରତର	।
ଫେନ-ସ୍ରୋତରେ ଭୟଙ୍କର	॥୧୯୫

ନଦୀରେ ପଶିଲା ବହନ	।
କାତରେ ଅତି ଭୟମନ	॥୧୯୬

ନାସାରେ ପଶନ୍ତେଣ ପାଣି	।
ଶିରେ ବସାଇ ଚକ୍ରପାଣି	॥୧୯୭

ବୁଡ଼ିଣ ଯା'ନ୍ତେ ବସୁଦେବ	।
ହୃଦେ ଚିନ୍ତଇ ବାସୁଦେବ	॥୧୯୮

ହରି ସୁମରେ ଯହୁଁ ଖରେ	।
ଯମୁନା ଜାଣିଲା ନିର୍ଭରେ	॥୧୯୯

ମୋହର ସୌଭାଗ୍ୟ ହୋଇଲା	।
ମାଧବ ଏଥେ ବିହରିଲା	॥୨୦୦

ପୂର୍ବେ ମୋ' ଯେତେ ପାପ ଥିଲା	।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦର୍ଶନେ ଛାଡ଼ିଲା	॥୨୦୧

ନାନା ସ୍ତୁତିରେ ପାଦବନ୍ଦି	।
କୃତାର୍ଥ ହୋଇଲା କାଳିନ୍ଦୀ	॥୨୦୨

ତକ୍ଷଣେ ଜଳ ଛାଡ଼ିଗଲା	।
ଗୋଡ଼ ଝୁଣ୍ଟିଆଣି ହୋଇଲା	॥୨୦୩

ହରିଙ୍କି ଦେଖି ଭୟ କଲା	।
ବାଲିବନ୍ତରେ ବାଟ ଦେଲା	॥୨୦୪

ଚଳିଲେ ନଦୀ ପାର ହୋଇ	।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହୃଦରେ ଲଗାଇ	॥୨୦୫

ମିଳିଲେ ଯାଇ ଗୋପପୁରେ	।
ସଭୟେ ନନ୍ଦର ମନ୍ଦିରେ	॥୨୦୬

ନିଦ୍ରା ମୋହିତ ସର୍ବଜନ	।
ଭୟେ ଚାହଁଇ ଛନଛନ	॥୨୦୭

ପ୍ରସବ କରି ନନ୍ଦରାଣୀ	।
ଅଚେତେ ଶୟନ ଧରଣୀ	॥୨୦୮

ଅମ୍ବିକା ହୋଇଛନ୍ତି ଜାତ	।
ଜଗତ ନିଦ୍ରାରେ ମୋହିତ	॥୨୦୯

ଯଶୋଦା କୋଳେ କୃଷ୍ଣ ଥୋଇ	।
କନ୍ୟା ଆଣିଲା ପାଲଟାଇ	॥୨୧୦

ମିଳିଲା ଦେବକୀ ନିକଟ	।
ତକ୍ଷଣେ ପଡ଼ିଲା କବାଟ	॥୨୧୧

ଲାଗିଲା ଚରଣେ ଶାଙ୍କୋଳି	।
ଦୁହିତା ଛାଡ଼ିଲା ବୋବାଳି	॥୨୧୨

ହରି ଚରିତ ସୁଧାବାଣୀ	।
ଶୁଣି ନିର୍ମଳ ହୁଅ ପ୍ରାଣୀ	॥୨୧୩

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମ ରସଭର	।
ଶୁଣି ସଂସାରୁ ହୁଅ ପାର	॥୨୧୪

ପରୀକ୍ଷେ କହେ ଶୁକମୁନି	।
ପୁରାଣ ରସଗୀତ ବାଣୀ	॥୨୧୫

ହରିଚରିତ ଭାଗବତ	।
କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ	॥୨୧୬

ଇତି ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତେ ମହାପୁରାଣେ ପାରମହଂସ୍ୟାଂ ସଂହିତାୟାଂ

ଦଶମସ୍କନ୍ଧେ ପୂର୍ବାର୍ଦ୍ଧେ କୃଷ୍ଣଜନ୍ମନି ଚତୁର୍ଥୋଽଧ୍ୟାୟଃ ।।

***